Albertus pisze:Natomiast symboliczne określenie "wielkie miasto" z Apokalipsy odnosi się do jednego bytu ponieważ zostało użyte, wprawdzie w różnych miejscach Apokalipsy, ale w odniesieniu do bytu o takich samych cechach - byt wrogi Bogu i prześladujący świętych i proroków.
1. "Mały róg" z 8 i 7 rozdziału księgi Daniela ma podobne cechy, a jednak pierwszy wypełnił się w osobie Antiocha Epifanesa, którego królestwo sięgało na południe i wschód, a drugi wypełni się w osobie Antychrysta. Antioch był typem Antychrysta, stąd wspólne cechy drugorzędne ("mały róg","wielkie miasto") nie zawsze dowodzą, że chodzi o ten sam byt.
2. W Objawieniu Jana
dwa wielkie miasta nie mają wspólnej charakterystyki, co jest zrozumiałe dla każdego kto nauczył się czytać.
Jerozolima: Duchowa Sodoma i Gomora jest "miastem świętym" (Obj 11:2), gdzie świątynny dziedziniec jest "deptany przez pogan", a dwóch świadków zostanie zabitych po 42 miesiącach głoszenia i prorokowania. Rozdział 11 nie wygląda na opis stolicy odstępczego systemu, lecz na święte miasto oblegane przez siły zła. Apostoł Jan bezpośrednio wskazuje, że tym miastem jest to miasto w którym ukrzyżowano Pana (Obj 11:8). Żydzi nie przywiązywali wagi do tego na ilu wzgórzach zbudowano Jerozolimę.
Rzym: Wielki Babilon, miasto na którym rozsiadła się Nierządnica, czyli stolica odstępczej religii, która popadła w nierząd bałwochwalstwa (jak dawniej Izrael Oz 9:1). Nierządnica jest pijana krwią świętych i przyozdobiona w szkarłat i w złoto. Jest ulokowana w ówczesnym mieście, które panuje nad królami ziemi, czyli w Rzymie (Obj 17:17). Starożytny Rzym słynął z tego, że został zbudowany na siedmiu wzgórzach (łac. Septimontium).
W terminologii judeochrześcijańskiej pod nazwą Babilonu rozumiano symbolicznie literalny Rzym, więc apostoł Jan stosuje nazwę zrozumiałą dla jego czytelników z I wieku. Rzym jest nazwany Babilonem w apokryfach ( IV księga Ezdrasza, II Barucha, Apokalipsa Barucha) w żydowskim Talmudzie oraz w dziełach pisarzy wczesnochrześcijańskich (np. Tertulian "Tak i Babilon, nawet u naszego Jana, jest figurą miasta Rzymu").
Opis Nierządnicy z Apokalipsy bardzo dobrze pasuje do dotychczasowej historii rzymskiego katolicyzmu; mordowanie świętych (inkwizycja, dekrety soborowe zachęcające do wytracenia niewygodnych grup) nierząd średniowiecznego kleru, bałwochwalstwo, zgadza się nawet strój, kapłani rzymskiej religii od zawsze byli ubrani w szkarłat, w złoto (papieskie tiary), w drogie kamienie (papieskie pierścienie) w wersji bardziej stonowanej pozostało tak po dziś dzień:
http://pl.wikipedia.org/w/index.php?tit ... 0209181103Bardzo łatwo uzmysłowić sobie dlaczego rzymski katolicyzm, który dąży do wchłonięcia pozostałych nurtów chrześcijaństwa poprzez ekumenizm, będzie bratał się z Antychrystem, czyli jeździł na Zwierzęciu, które powróci z otchłani.
Albertus pisze:Nie ma żadnego powodu, poza tradycjami i fobiami protestanckimi aby określenie 'wielkie miasto" z Ap11,8 i z Ap17 i następnych odnosić do różnych bytów.
Nie ma to jak obrażać protestantów, a samemu być odpornym na racjonalne argumenty, prawda Alberstusie? Brak radzenia sobie z najprostszymi rzeczami nie jest niespodzianką, przecież w seminariach nie uczą poważnego podejścia do interpretacji Biblii, lecz ideologicznego posłuszeństwa wobec Urzędu Nauczycielskiego Kościoła Rzymskiego. Ofiarą takiej "edukacji" jest właśnie Albertus, a jej owoce widać.
"abyście mogli dać odprawę tym, którzy się chlubią rzeczami zewnętrznymi, a nie tym, co w sercu" (2Kor 5,12) "ukryty wewnętrzny człowiek", który "jedynie ma wartość przed Bogiem" (1P3,4) Dla Boga nie liczy się czy coś osiągnęliśmy, ale kim jesteśmy.
To ogólna charakerystyka Nierządnicy, doskonale pasująca do przepychu i dokonań Rzymskiego Kościoła.
