Nie jesteście pod zakonem/pod prawem

[Zbyszekg4]

No widzisz, Torciku, w porządku z Ciebie babka, tylko sje nje nerwursjaj tak...

[jj]

Owce, to te, ktore sluchaja glosu Pasterza i ida za Nim. Barany, to te, ktore ida za stadem i sluchaja glosu stada: Beee! Tam jest zielona łąka... Beee! Tu jest prawda

[jj]

Wiara biblijna bierze sie z tej relacji:
(31) Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, i połączy się z żoną swoją, a tych dwoje będzie jednym ciałem. (32) Tajemnica to wielka, ale ja odnoszę to do Chrystusa i Kościoła.
(List do Efezjan 5:31-32, Biblia Warszawska)

To jest tak dalekie od "UFNEGO posluszenstwa", jak wschod od zachodu.

Ale, żeby tak radykalnie postąpić wiążąc się z Chrystusem, to chyba trzeba Go wpierw poznać i Jemu ZAUFAĆ, nieprawdaż?...

To sie nazywa "sluchanie z wiara". Tu jeszcze wiara nie przyszla:

(14) Ale jak mają wzywać tego, w którego nie uwierzyli? A jak mają uwierzyć w tego, o którym nie słyszeli? A jak usłyszeć, jeśli nie ma tego, który zwiastuje? (15) A jak mają zwiastować, jeżeli nie zostali posłani? Jak napisano: O jak piękne są nogi tych, którzy zwiastują dobre nowiny! (16) Lecz nie wszyscy dali posłuch dobrej nowinie; mówi bowiem Izajasz: Panie! Któż uwierzył zwiastowaniu naszemu? (17) Wiara tedy jest ze słuchania, a słuchanie przez Słowo Chrystusowe.
(List do Rzymian 10:14-17, Biblia Warszawska)

(1) O nierozumni Galacjanie! Któż was omamił, was, przed których oczami został wymalowany obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego? (2) Chcę dowiedzieć się od was tego jednego: Czy przez uczynki zakonu otrzymaliście Ducha, czy przez słuchanie z wiarą? (3) Czy aż tak nierozumni jesteście? Rozpoczęliście w duchu, a teraz na ciele kończycie? (4) Czy daremne były tak liczne wasze doznania? Rzeczywiście, byłyby daremne. (5) Czy ten, który daje wam Ducha i dokonuje wśród was cudów, czyni to na podstawie uczynków zakonu, czy na podstawie słuchania z wiarą? (6) Tak Abraham uwierzył Bogu i poczytano mu to ku usprawiedliwieniu.
(List do Galatów 3:1-6, Biblia Warszawska)

Ty się z żoną związałeś bez poznania jej i bez ufania jej??

Ten model odnosi sie do Kosciola jako calosci. To jest zrodlo relacji opartej na wzajemnej milosci, a "UFNE posluszenstwo" jest tylko jednym z wielu elementow tego zwiazku. To nie jest partnerstwo, ani pragmatyczny konkubinat, gdzie ufne posluszenstwo mogloby byc wystarczajaca definicja relacji.

A z moja zona zwiazalem sie wylacznie z jednego powodu w dodatku od pierwszego wejrzenia.

[Zbyszekg4]

Zwrot: "posłuszeństwo wiary" tylko 2 razy występuje w Biblii - oba miejsca to List do Rzymian:
Rz 1:5 bw "przez którego otrzymaliśmy łaskę i apostolstwo, abyśmy dla imienia jego przywiedli do posłuszeństwa wiary wszystkie narody,"
Rz 16:26 bw "ale teraz objawionej i przez pisma prorockie według postanowienia wiecznego Boga obwieszczonej wszystkim narodom, żeby je przywieść do posłuszeństwa wiary -"

Jak rozumieć ten zwrot, który w NPD przybrał postać: "ufne posłuszeństwo" [z wyjaśnieniem: dynamiczny równoważnik słowa „wiara”.
Wiara w rozumieniu biblijnym nie jest zespołem intelektualnych przekonań, ale postawą zaufania, które wyraża się w posłuszeństwie.].

Tysiąclatka taki daje komentarz do Rz 1,5 "Przez Niego otrzymaliśmy łaskę i urząd apostolski, aby ku chwale Jego imienia pozyskiwać wszystkich pogan dla posłuszeństwa wierze."
1,5 dla posłuszeństwa wierze. Niewątpliwie chodzi w mniejszym stopniu o posłuszeństwo orędziu ewangelicznemu, a raczej o przylgnięcie do wiary. Por. Dz 6,7; Rz 6,16-17; 10,16; 15,18; 16,19.26; 2 Kor 10,5-6; 2 Tes 1,8; 1 P 1,22; Hbr 5,9; 11,8.

Nowy Testament w przekładzie Dawida Sterna tak brzmi w
Rz 1:5 [NTżyd]
Przez Niego otrzymaliśmy łaskę i dano nam do wykonania dzieło wysłannika w Jego imieniu, aby posłuszeństwo wynikające z ufności szerzyć wśród wszystkich nie-Żydów,
A komentarz jest tam taki:
Powierzone Sza’ulowi przez Jeszuę zadanie szerzenia posłuszeństwa wynikającego z ufności, często tłumaczonego dosłownie jako „posłuszeństwo wiary” (na temat gr. pistis - „ufność”, „wiara” - zob. Dz 3:16 K). Ale to wyrażenie wydaje się zagadkowe. Sza’ul nie mówi tutaj: „posłuszeństwo, którym jest wiara”, nie mówi też, że posłuszeństwo polega na żywieniu wiary w Jeszuę. Mówi raczej o dobrych czynach, które wypływają z posłuszeństwa Bogu - o właściwych czynach stanowiących niezbędny skutek szczerego złożenia ufności w Bogu, Jego Słowie i Jego Mesjaszu.
Trzeba to koniecznie zaznaczyć, bo Sza’ul uchodzi czasami za propagatora „wiary” przeciwstawianej „uczynkom”. Błąd tkwiący w tak prymitywnym uproszczeniu omawiamy w Rz 3:27-28 K; Ef 2:8-10 KK i Jk 2:14-26 KK.
Sza’ulową definicję własnej posługi, zamieszczoną tutaj, na początku listu, oraz ponownie pod jego koniec (Rom 16:26), należy mieć w pamięci podczas lektury Listu do Rzymian. Żarliwie sprzeciwia się on zarówno legalizmowi (uczynkom wykonywanym z pyszałkowatego przekonania o własnej samowystarczalności, gardzącego ufnością, a spełnianie uczynków traktującego jak przysługę wyświadczaną Bogu), jak i moralnej anarchii (swobodnemu życiu ignorującemu posłuszeństwo, prowadzące do słusznego postępowania).

Może się mylę, ale jakoś mam wrażenie, że osoby jednej narodowości prędzej uchwycą sens wypowiedzi rodaka...
Paweł z Tarsu był Żydem, Dawid Stern też...
Myślę, że jemu łatwiej jest, mając tę samą żydowską mentalność, wniknąć w sens Listów Pawła - dlatego jego tu komentarz przytaczam...
Może się komuś przyda?

A ponieważ jest tam skierowanie do Dz 3,16 - to zacytuję umieszczony tam komentarz [ten werset tak brzmi u Sterna: "A poprzez złożenie ufności w Jego imieniu imię Jego dało siłę temu człowiekowi, którego widzicie i znacie. Tak jest, to ufność, która przychodzi przez Jeszuę, dała mu to całkowite uzdrowienie na oczach was wszystkich."
Ufność, gr. pistis - „przekonanie, wiara, ufność, mocne oparcie się, mocne przeświadczenie” - co odpowiada hebr. emuna. Żydowski filozof Martin Buber, choć czcił Jeszuę jako starszego brata, w książce "Dwa typy wiary" starał się wykazać, że pistis w Nowym Testamencie i emuna w Tanach [ST] to dwie różne rzeczy. Twierdził, że pistis to przede wszystkim rozumowa zgoda na doktryny i fakty, podczas gdy emuna to postawa serca - ufność, wyrażająca się w sprawiedliwych czynach.
Tymczasem właśnie ta ostatnia jest jedynym rodzajem wiary, jaki honoruje Bóg, zarówno w Starym Testamencie, jak i w Nowym. Prawdziwa wiara mesjaniczna nie różni się swym charakterem od wiary w Tanach; oznacza ona uznanie tego, kim Bóg jest i czego dokonał, wiarę w Jego obietnice, poleganie na Jego mocy, potrzebnej do świętego życia, i prowadzenie takiego właśnie życia.
W "NT Przekład Żydowski" generalnie używamy słowa „ufność” zamiast „wiara” jako tłumaczenia pistis, ponieważ „ufność” wyraziściej kojarzy się z ufnym poleganiem na Bogu, rodzącym święte postępowanie, w odróżnieniu od czysto umysłowego uznania faktów i idei.
W Liście do Galacjan użyliśmy niezbyt zgrabnego wyrażenia „ufna wierność”, ponieważ przesłanie tego listu wyjątkowo silnie opiera się na pełnej świadomości sensu słowa pistis (zob. pkt [1] w Gal 2:16 K).

[alessa]

Owce, to te, ktore sluchaja glosu Pasterza i ida za Nim. Barany, to te, ktore ida za stadem i sluchaja glosu stada: Beee! Tam jest zielona łąka... Beee! Tu jest prawda

A kogo dokładnie nazywasz stadem? Bo ja za tym waszym stadem nie poszłam choć przekonywaliście na wszystkie sposoby. Czy może te stado to sam Zbyszek przeciwko wszystkim? który tylko próbuje przestrzec niektóre owce, żeby nie skończyły na baraniej łące.

[jj]

Owce, to te, ktore sluchaja glosu Pasterza i ida za Nim. Barany, to te, ktore ida za stadem i sluchaja glosu stada: Beee! Tam jest zielona łąka... Beee! Tu jest prawda

A kogo dokładnie nazywasz stadem? Bo ja za tym waszym stadem nie poszłam choć przekonywaliście na wszystkie sposoby. Czy może te stado to sam Zbyszek przeciwko wszystkim? który tylko próbuje przestrzec niektóre owce, żeby nie skończyły na baraniej łące.

Stado slucha stada, a nie Pasterza. Owce z tego stada pedza w "owczym pedzie", ku rozproszeniu i przepasci. Te, ktore slysza glos Pasterza, rozpoznaja takze glos innych owiec z Jego stada.

(25) Odpowiedział im Jezus: Powiedziałem wam, a nie wierzycie; dzieła, które Ja wykonuję w imieniu Ojca mojego, świadczą o mnie; (26) lecz wy nie wierzycie, bo nie jesteście z owiec moich. (27) Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną. (28) I Ja daję im żywot wieczny, i nie giną na wieki, i nikt nie wydrze ich z ręki mojej. (29) Ojciec mój, który mi je dał, jest większy nad wszystkich i nikt nie może wydrzeć ich z ręki Ojca. (30) Ja i Ojciec jedno jesteśmy.

(Ew. Jana 10:25-29, Biblia Warszawska)