Na wieki wieków - co to znaczy?

[Zbyszekg4]

Co oznaczają słowa:
„dym ich katuszy
na wieki wieków się wznosi”?

"A dym ich katuszy na wieki wieków się wznosi i nie mają spoczynku
we dnie i w nocy czciciele bestii i jej obrazu, i ten, kto bierze znamię
jej imienia" (Ap 14,11 BT).

Wiele osób studiujących Biblię interpretuje ten werset jako oznaczający,
że bezbożni będą cierpieć nieustanną, nigdy niekończącą się
karę, jako że ich dusze są nieśmiertelne. To oznaczałoby, że miłujący Bóg
przez wieczność karze grzeszników, którzy grzeszyli przez kilkadziesiąt
lat swojego życia. Jako że coś takiego nie licuje z wyobrażeniem o prawym
i sprawiedliwym Bogu, jak należy rozumieć ten werset?

Wyrażenie "na wieki wieków" w Apokalipsie Jana.
Wyrażenie "na wieki wieków" występuje trzynastokrotnie w Apokalipsie Jana.
Dziewięć razy odnosi się do Boga lub Baranka, przypisując moc, chwałę i panowanie
Temu, który żyje na wieki wieków. Cztery pozostałe przypadki są następujące:
(a) trzykrotnie wyrażenie to odnosi się do ostatecznej kary dla bezbożnych
(zob. Ap 14,11; 19,3; 20,10) i (b) jeden raz odnosi się do nagrody
odkupionych (zob. Ap 22,5). Ap 14,11 najlepiej reprezentuje myśli przedstawiające
karę, jaka spotka tych, którzy zostaną wykluczeni z nieba.
Wyrażenie „dym ich katuszy na wieki wieków się wznosi” występuje
w kontekście ostatniego Bożego przesłania przestrogi dla świata. Ap 14
przedstawia wyraźną różnicę między tymi, którzy służą Bogu, przestrzegając
Jego przykazań (zob. Ap 14,12), a tymi, którzy czczą bestię, ziemskiego
wroga Boga. Natura czcicieli bestii wymaga zbadania. Czy Jan
mówi tu o nieśmiertelnych grzesznikach? Jeśli tak, to czy karą za grzech
nie jest śmierć, a raczej wieczne życie w piekle? Według 2 Tm 1,10 "Chrystus
Jezus (...) śmierć zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł
przez ewangelię". Ponieważ bezbożni nie wierzą w ewangelię, nie
mogą otrzymać nieśmiertelności. Zatem co oznacza Ap 14,11?

Znaczenie wyrażenia "na wieki wieków".
Jaka jest intencja zawarta w słowach przetłumaczonych jako "na wieki wieków"?
Greckie słowo w tym wyrażeniu to aion oznaczające "wiek" (zob. Mt 12,32), "świat"
(zob. Mt 13,22.39; 24,3), "na wieki" (zob. Łk 1,33.55; J 6,51) albo "nigdy"
(zob. J 10,28 BKR; 11,26 BKR).
Jest ono odpowiednikiem hebrajskiego słowa colam, które zazwyczaj
jest tłumaczone jako "na zawsze" (zob. Wj 19,9; 2 Sm 7,29 itd.).
Jednak ani hebrajski, ani grecki termin nie zawierają w sobie pojęcia nieskończoności
czy wieczności. Ich znaczenie zależy od natury przedmiotu czy istoty, do których
zostają zastosowane. Jeśli tą istotą jest Bóg, który jest nieśmiertelny, albo
sprawiedliwi, którzy otrzymują warunkową nieśmiertelność, znaczenie colam
i aion to wieczność bez końca (zob. Rdz 21,33; Mt 25,46). Jeśli przedmiotem
jest ktokolwiek lub cokolwiek, co nie posiada nieśmiertelności, wówczas colam
i aion odnoszą się do ograniczonego czasu, który może być dłuższy lub
krótszy, tzn. taki, na jaki pozwala natura przedmiotu.

Przykłady colam i aion (aionios).
Krótki przegląd zastosowania tych słów w Biblii okaże się pomocy:
1. W Pwt 15,17 czytamy, że sługa, który pragnął pozostać u swojego
pana, miał służyć mu ‘na zawsze’ [colam]. Tłumacze New International
Version, świadomi faktu, iż nikt nie może być niewolnikiem przez wieczność,
poprawnie przetłumaczyli użyte tu słowo colam jako ‘do końca życia’.

2. Według 1 Sm 1,22 Samuel miał służyć w świątyni ‘na zawsze’ [colam].
W w. 28 znaczenie słowa colam jest wyjaśnione jako ‘po wszystkie dni życia’.

3. W Jon 2,7 czytamy, że Jonasz przebywał w brzuchu wielkiej ryby
‘na zawsze’ [colam]. Jednak w przypadku Jonasza ‘na zawsze’ trwało zaledwie
trzy dni i trzy noce (zob. Jon 1,17).

4. Paweł pisząc do Filemona o powrocie jego niewolnika Onezyma,
powiedział: „Bo, być może, że dlatego utraciłeś go na krótki czas, abyś
go odzyskał na wieki [aionios] tak według ciała, jak i w Panu” (Flm 1,15-
16). Oczywiście w tym przypadku okres ten trwał kilkanaście czy kilkadziesiąt
lat — do śmierci Onezyma albo Filemona.

5. Jud 1,7 nazywa ogień, który zniszczył Sodomę i Gomorę, wiecznym
[aionios]. Choć skutki działania tego ognia są wieczne, to jednak
płomienie trwały jedynie do czasu, aż spełniły swoje zadanie, spalając
to, co mogło ulec spaleniu.

6. W Hbr 5,6 czytamy o Chrystusie: „Tyś kapłanem na wieki [aion] według
porządku Melchisedeka”. Tutaj „na wieki” oznacza wyraźnie obecną
erę, jako że większość chrześcijańskich teologów jest zgodnych, iż kapłańskie
dzieło Chrystusa dobiegnie końca, gdy grzech zostanie usunięty,
jako że dzieło kapłańskie dotyczy grzechu (zob. Hbr 2,17; 5,1).

Zatem Ap 14,11 nie uczy, że bezbożni płoną wiecznie w piekle. Werset
ten świadczy raczej, iż bezbożni poniosą karę, która będzie trwać tak
długo, jak długo będą żyli. Kiedy wszystkie bezbożne istoty zostaną ostatecznie
unicestwione, historia grzechu zakończy się raz na zawsze.

Problemy z wiecznie płonącym piekłem.
Ucząc, że potępieni będą męczeni nieustannie przez wszystkie wieki wieczności,
zwolennicy tego poglądu muszą się uporać z pewnymi,
przypuszczalnie niezamierzonymi, wypaczeniami charakteru Boga,
jakie ten pogląd za sobą pociąga:

1. Pismo Święte oświadcza, że nikt „duszy swej żywo zachować
nie może” (Ps 22,30 BG). Tylko Bóg może zachować człowieka przy życiu.
Gdyby Bóg zamierzał wiecznie karać człowieka, znaczyłoby
to, że udzielałby bezbożnym nieśmiertelności wyłącznie po to, by
w nieskończoność przedłużać ich cierpienie. Przypisywanie Bogu takiego
zamiaru jawi się jako przerażające oskarżenie przeciwko Bogu
miłości przedstawionemu w Biblii.

2. W Mt 10,28 czytamy, że Bóg „może i duszę i ciało zatracić w piekielnym
ogniu”. Skoro więc może wyzwolić bezbożnych z ich cierpienia,
dlaczego nie miałby tego uczynić? Ci, którzy wierzą w wieczne męki
grzeszników, mają zaiste obraz Boga mściwego i złośliwego.

3. Bóg stworzył doskonały wszechświat. Nigdzie w Jego stworzeniu
nie istniał grzech. On obiecał, że „przyszły wiek” będzie znowu wolny
od śmierci — „a śmierci więcej nie będzie, ani smutku, ani krzyku, ani
boleści nie będzie; albowiem pierwsze rzeczy pominęły” (Ap 21,4). Jednak
gdyby grzesznicy mieli żyć wiecznie w cierpieniu w jakimś zakątku
wszechświata, oznaczałoby to, że Bogu nie udało się osiągnąć tego, co
zapowiada. Grzech, cierpienie i krzyk pozostałyby wieczne, a Bóg nie
mógłby zostać uznany za prawdziwego zwycięzcę w wielkim boju ze złem.
Ale nie powinniśmy błądzić w tej kwestii, gdyż Bóg naprawdę zwycięży,
a szatan i jego zwolennicy przegrają i przestaną istnieć na zawsze!
---------
„To »zatracenie wieczne« (2 Tes 1,9)
będzie oznaczać unicestwienie skazanych.
Taka odpłata zostanie poprzedzona
karnym cierpieniem dostosowanym
całkowicie do stopnia
winy przez świętego i prawego
Boga, ale to karne cierpienie samo
w sobie nie jest ostateczną odpłatą
czy karą. Nastąpi bowiem akt zatracenia
prowadzący do unicestwienia,
które będzie ostateczne, bez końca,
czyli nieodwracalne. Akt zatracenia
obejmuje karne cierpienie, ale to się
zakończy. Skutek unicestwienia nigdy
nie zostanie odwrócony, a więc
zatracenie nigdy się nie skończy”
(E.W. Fudge, The Fire that Consumes,
Houston 1982, s. 47).
--------------
S. Quezada Case