Poskramianie węży (ang. Snake handling) – chrześcijańska praktyka religijna charakterystyczna dla niektórych Kościołów zielonoświątkowych, wywodzących się z arminiańskiej tradycji wiary ruchu uświęceniowego. Obrzęd ten oparty jest na dwóch wypowiedziach Jezusa Chrystusa zapisanych w Nowym Testamencie:
A takie znaki będą towarzyszyły tym, którzy uwierzyli: w imieniu moim demony wyganiać będą, nowymi językami mówić będą, węże brać będą, a choćby coś trującego wypili, nie zaszkodzi im. Na chorych ręce kłaść będą, a ci wyzdrowieją.
Ewangelia Marka 16:17-18, Biblia Warszawska
Oto dałem wam moc, abyście deptali po wężach i skorpionach i po wszelkiej potędze nieprzyjacielskiej, a nic wam nie zaszkodzi.
Ewangelia Łukasza 10:19, Biblia Warszawska
HISTORIA
Ruch zielonoświątkowy od początków swego istnienia podkreślał obecność darów duchowych i cudów w życiu chrześcijan, którzy doświadczyli chrztu w Duchu Świętym. Powszechnie w Kościołach zielonoświątkowych akceptowane są takie praktyki, jak mówienie nieznanymi językami, prorokowanie, uzdrawianie, czy wypędzanie demonów. Nabożeństwom towarzyszy zwykle spontaniczna modlitwa, uwielbianie Boga pieśnią, niekiedy również taniec i wkładanie rąk. Już na początku XX wieku w niektórych zborach zielonoświątkowych pojawiła się także praktyka poskramiania węży, jako jednego ze znaków towarzyszących uczniom Chrystusa.
Pierwszy zbór, który oficjalnie zaakceptował praktykę poskramiania węży założony został przez pastora George’a Went Hensley’a w latach 20. ubiegłego stulecia. Wkrótce powstały zbory w innych rejonach Stanów Zjednoczonych oraz w Kanadzie. Zbory te, jakkolwiek pozostały autonomiczne pod względem organizacyjnym, posługują się podobnymi nazwami, utworzonymi od pierwowzoru: Kościół Boży z Widocznymi Znakami.
NABOŻEŃSTWA I POSKRAMIANIE
Nabożeństwom zboru towarzyszy zwykle mówienie nieznanymi językami, uzdrawianie, wypędzanie demonów, wkładanie rąk, proroctwa i spontaniczne uwielbianie Boga pieśnią i modlitwami. Czas trwania nabożeństw jest różny. Podczas „szczególnych interwencji Ducha Świętego” mogą one trwać nawet do pięciu godzin. Często się zdarza, że nabożeństwa uwielbieniowe trwają całą noc.
Z przodu domów modlitwy znajduje się zazwyczaj oprócz kazalnicy specjalne miejsce dla poskramiających węże. Podczas nabożeństwa wierni, którzy czują namaszczenie, bądź zostali „dotknięci przez Ducha” zajmują specjalne miejsca, aby poskramiać jadowite węże (poskramiane są różne gatunki, m.in. grzechotniki i kobry). Zwykle poskramiający podnoszą je do góry albo pozwalają im pełzać po własnym ciele. Towarzyszy temu także poskramianie ognia oraz (na podstawie Ewangelii Łukasza 10:19) poskramianie skorpionów. Chętne osoby ze zgromadzenia piją w tym czasie wodę zaprawioną strychniną, arszenikiem, bądź innymi truciznami.
Węże uważane są za wcielenia demonów, a ich poskramianie postrzega się jako triumf mocy Bożej nad mocą szatana. Poskramianie nie jest wymogiem stawianym wobec wiernych, a jego praktykowanie zależy wyłącznie od osobistej decyzji członka zboru.
W niektórych społecznościach praktyka poskramiania ognia przybrała specyficzną formę: nasączone naftą materiały umieszczane są w słoikach, bądź butelkach. Następnie podawane są wiernym, którzy przekazują je sobie z rąk do rąk, trzymając w płomieniu swoje dłonie przez kilka sekund.
[center]
[/center][center]
[/center]A teraz Wasze opinie i refleksje...
::SHALOM::
/b]
