Na wstępie ... bardzo się cieszę, że trafiłam na to forum. Czytam Wasze dość długo. Cieszę się, że jest tu dość szeroki przekrój wyznań. Dlatego też stworzyłam ten post. Może być długi, ale proszę Was o cierpliwość i wyrozumiałość.
Nie określę się jako naukowca, ale skończyła studia techniczno-medyczne. Z pasji i wykształcenia jestem biologiem molekularnym. Wychowałam się w rodzinie katolickiej. Z tym, że moi rodzice nie chodzili do kościoła. Byli na moim chrzcie i komunii. Niekiedy w niedzielę. Ja chodziłam do kościoła. Lubiłam śpiewać, modlić się itd. Pewnego dnia na drodze krzyżowej - na którą mama poszła przymuszona przez moją osobę - moją mamę natchnął Duch Św. Nawróciła się. Potem spotkało to mojego ojca. Miałam 10 lat. Dwa lata później urodziła się siostra. Mama zaczęła wymuszać modlitwy, różańce. Chodzenie do kościoła w dni nieobowiązkowe (chodzi od 16 lat codziennie rano). Siostrze zamiast bajek czytała żywoty świętych. Im starsza byłam tym więcej widziałam, tym mniej mi się to podobało. Na swojej drodze spotkałam człowieka, który bawił się w okultyzm. Nie chodziłam do kościoła. Nie modliłam się. Nienawidziłam tak ukochanych wcześniej świat itd. Okres ten wspominam bardzo źle. Wtedy oczywiście czułam sie bardzo silna. W momencie jak zaczęło się wszystko wymykać spod kontroli, a ja zaczęłam się bać.... uciekła do kościoła. Przeszłam 7 h spowiedź ( byłam świecie przekonana, że trwała góra 30 min
) w 4 oczy. Bez regułek i klepania. Nie byłam już tak zagorzałą katoliczką, ale się wyprostowałam. Poznałam przyszłego męża właśnie na końcu mojej ciemnej drogi. Zaczęły się schody... seks, antykoncepcja itd. Standardowe problemy. Poszłam na studia, myślenie się zmieniło. Moja mama nadal żegna się nawet przed frytkami w mc, mówi, że nie idąc do komunii w Święta ranię ich( rodziców). Szczerze przyznam, że jestem pogubiona. Nie wiem jak mam się określić, a czeka mnie chrzest syna ( termin mam za 3 msc). Temat się przewija, a ja nie wiem czy mogę prawdziwie przysiadź, że wychowam go w wierze katolickiej. Określam się jako chrześcijankę. 1. Wierzę w Boga w Trójcy jedynego
2. Uważam Marię za matkę Chrystusa, siła rzeczy błogosławioną, ale nie czuję konieczności odmawiania różańca. Rozumiem modlenie się przez jej wstawiennictwo, ale nie umiem jej czcić. Szanuję ją i kocham, ale nabożeństwa Maryjne są przesadą.
3. Nie ogarniam modlenia się do świętych.
4. Nie uznaję nieomylności papieża, natomiast uznaję go za głowę kościoła w rozumieniu szefa wszystkich biskupów, zakonników i księży.
5. Nie uważam ewolucji za zaprzeczenie Biblii i odwrotnie. Gdzie moja mama uznaję, że nie ma czegoś takiego jak ewolucja. Od razu był człowiek i już.
6. Paskudnie boli mnie nietolerancyjność kościoła i brak spójności. Przykładowo żaden katolik nie uznał homoseksualisty za człowieka równego sobie. Usłyszałam za to, że to chorzy psychicznie ludzie nadający się do zakładu zamkniętego. Gdy wyrażam swoje zdanie uznają, że to nie jest postawa katolicka.Dla mnie to człowiek jak każdy inny. Bóg dał nam wolną wolę i jeżeli taka osoba chce, żyć w zgodzie z wiarą to nie zwiąże się z drugą osobą tej samej płci. Tak samo rozwodnicy. Moja mama nie uznaje drugiego męża swojej siostry za rodzinę.
7. Podobnie ma się sprawa z aborcją. Na tle ostatnich wydarzeń ostro pokłuciłam się z rodzicami. Uważają oni, że każde dziecko trzeba rodzić, a Państwo powinno to narzucić. Ja uważam, że Państwo jest świeckie i nie ma takiego prawa, ale znów mamy wolną wolę i ja jako chrzescijanka nie usunełabym dziecka z ZD czy bez rąk, ale nie mam prawa wymuszać. Moim obowiązkiem jest próbą pokazania osobie, która chce to zrobić, że jest to źle ( co mi sie udało na koleżance). Usłyszałam, że nie mogę nazywać się katoliczką bo mam takie zdanie.
8. Nie uznaje dziecka od momentu połączenia komórek, a od pierwszego zabicia serca. Jednocześnie nie podjelabym się próby ratowania ciąży farmakologicznie do 12 tyg. Uważam, ze jeżeli natura / Bóg pozbawia mnie dziecka to znaczy, że miało wadę czy moje ciało nie było gotowe. Według mojej rodziny to potencjalne morderstwo jak antykoncepcja.
9. Nie widzę różnicy między ortodoksyjnym NPR , a tabletkami itd. Oczywiście nie chce ich brać z innych powodów, ale też NPR (naukowo potwierdzone) kompletnie u mnie sie nie sprawdził. Ba! Zaszlam w ciążę po potwierdzeniu lekarza, ze jestem w okresie niepłodnym(i dodaniu 2dni na zapas) Szans wcześniej nie bylo. mierzi mnie nazywanie tabletek anty czy po tabletkami wczesnoporonnymi. Widać brak takim ludziom wiedzy medycznej.
10. Nie widzę nic złego w seksie oralnym czy nawet analnym z własnym mężem. Z resztą pytałam ostatnio ksiedza. Powiedział mi, ze jeżeli npr nie dziala, a moje małżeństwo cierpi na braku bliskości mogę wedle mojego sumienia pozwolić sobie na taką bliskość czy środki anty. Inny ksiądz kategorycznie odmówił. Szlag człowieka trafia.
11. Boli mnie próżność i pogoń za kasą w kościele katolickim. Opłata np za mszę gregorianską to 1500 zł. Jak to usłyszałam to spadłam z krzesła. We Włoszech są zakony żyjące bardzo ubogo, z tego co wytworzą. To dla mnie ok.... ale zakonnik w butach za 1000 zł. Nie mówiąc o ksiedzach itd.
12. Nie rozumiem przymusu chrzczenia dzieci najszybciej jak to możliwe. Chciałam syna ochrzcić około 6 msc życia. Rodzina stwierdziła, że oni nakazują mi ochrzeczenie go do 1 msc. Gdzie cały czas słyszę, ze mam zamienić dom w laboratorium o sterynosci stopnia conajmniej 4:D z resztą dzieci umierające w łonie matki są bezimienne. Jakby chrzest był jedynym dowodem istnienia nowonarodzonego życia i imienia. Po to niby ten nakaz rodzenia chorych dzieci. Jakby coś się stało( tfu tfu), mój syn w 12 tyg już miał imię, a ja zostałam matką. Według mnie nie chrzest nie określił istnienia tego dziecka. Jest dopełnieniem, nadaniem mu przynależności do wiary chrzescijanskiej, zmyciem grzechu i początkiem drogi.
13. Nie noszę krzyżyków, nie mam krzyży i obrazów w domu. Nie czuję, że muszę, a mimo to mama próbuje mi coś wnieść bo to mój obowiązek. Jak danie na tace czy koperty po kolędzie. Nie daje i już. Katolicy krzywo patrzą.
Według mojego myślenia ja po prostu nie żyje wedlug pewnych rzeczy zawartych w KKK. A skoro tego nie robię to nie jestem katolikiem i nie zasługuje na zbawienie. Ciężko mi to zrozumieć, skoro staram się być dobrym człowiekiem. Znam wielu ateistów, którzy są lepszymi ludźmi niż np. Ks. Rydzyk. W ogóle nie rozumiem fenomenu tego człowieka. Babci mojej koleżanki zabrał dom i majatek. Miała zdiagnozowanego raka. Szans prawie żadnych. Zapisała dom księdzu, przeniosła się do córki - bo na koncu drogi miała potrzebować opieki. Okazało sie, że czekaja ja lata zdrowia. Nie odzyskała nic. Nawet pozwolenia na mieszkanie w swoim domu do śmierci.
Chciałabym ochrzcić syna, ale nie wiem czy powinnam. Czuję wewnętrzny obowiązek. Tak samo jak do ślubu w kościele, przysiędze przed Bogiem nie urzędnikiem, ale nie chcę być hipokrytką ( do ślubu z mężem przygotowaliśmy się bardzo po katolicku- chrześcijańsku. Nawet miałam poczucie winy za seks z mężczyzną z którym byłam 10 lat i wiedzialam, ze jest "mężem" mimo otoczki kościelnej przed ludźmi.
Gdybym mogła przysiegnąć na chrzcie, że wychowam w wierze chrześcijańskiej -sprawy by nie było.
Co powinnam zrobić? Jak znaleźć swoje miejsce? Wiadomo, że jak pójdę do księdza to zrobi wszystko, abym myślała po katolicku( z resztą jeden ksiądz uważa przekleństwa za grzech, a drugi za słowo uznane za złe przez społeczeństwo nie Boga). Chcę poznać myślenie innych odmian chrześcijaństwa i znaleźć złoty środek. Chcę podjąć decyzję na podstawie różnych punktów widzenia.
Wiem też, że muszę czytać Biblię,ale co jak moja interpretacja będzie zła, albo nie zrozumiem czegos? Katolik powie idź do księdza, on Ci jedynie i poprawnie wytłumaczy.
Zagubiona owieczka dziękuję za cierpliwość.
)
(EKR oraz liberalny KER), ewentualnie możesz spróbować w jednej z parafii mojego kościoła- KEA. 
)
