Jedną z głównych rzeczy, która zaczęło mnie powoli odciągać od katolicyzmu, było umartwianie się (nie ukrywam, że zawsze ta radość protestantów mnie zachwycała). Wszędzie, gdziekolwiek nie zajrzałam, widziałam nawoływania do postu, pokuty, umartwiania ciała i duszy, porzucenia wszelkich dóbr i zamknięcie się na dobra tego świata - jednym słowem nawoływanie do... bycia smutnym. Może ktoś stwierdzić, że koncentrowałam się na "smutnych sprawach" i dlatego takie też widziałam i słyszałam w Kościele Katolickim - może i po części tak, ale faktem jest, że w KK jest tego bardzo dużo. Nie chcę żeby ktoś mnie źle zrozumiał. Chrześcijańskim życiem - oczywiście - powinny też kierować zasady, ale przypatrzmy się życiu i świadectwom katolickich świętych: każdy dzień przepełniony tam był modlitwą, postem, umartwianiem za dusze (czyśćcowe?), cichego i pokornego życia w posłuszeństwie, niekiedy też godzili się oni na cierpienie (np stygmaty) by powiększyć chwałę Pana (współodkupić grzechy?). Parę lat temu zachwycało mnie to, teraz tego nie rozumiem i boję się kiedy czytam świadectwa świętych.
Teraz patrzę na to wszystko z nieco innego punktu widzenia, jednak cały czas mam w głowie to, czego doświadczałam jako katolik. Z drugiej strony teraz spotykam się z czymś, co nazywacie Teologią Sukcesu. Zdążyłam trochę o tym poczytać i zgadzam się, życia nie należy budować na bogaceniu się, sławie - ale czy jest coś w tym złego? Gdzie jest ten złoty środek?
Może zechcecie naprostować moje myślenie?
Widzę jednak różnicę pomiędzy ciężkimi lekcjami pokory, które nam się trafiają, a pomiędzy sprowadzaniem celowo na siebie samego trosk i utrapień, bardzo często wyjątkowo bezlitosnych. To przecież robili katoliccy święci. I właśnie to stało się dla mnie niejasne.
