Wiesz, Julaine, ale to, że Ty tak przeżyłaś nabożeństwo u Zielonoświątkowców, nie znaczy, że z każdym tak będzie. Nie chciałabym, żeby ten temat zamienił się w krytykę tego Kościoła. Jeśli zrezygnowałaś z KZ, to może opowiesz, jak to wygląda gdzie indziej?
Dla mnie było to tak inne od katolickiej Mszy Św... naprawdę wywarło to na mnie niesamowite wrażenie. Ale co jest chyba najważniejsze, widać, że ci ludzie kochają się wzajemnie, widać jak się witają, żegnają, z jaką serdecznością rozmawiają ze sobą i mnie też otoczono serdecznością i uwagą, pastor znalazł trochę czasu po nabożeństwie, by ze mną porozmawiać, nie ma tam obojętności... a że modlą się tak spontanicznie... ja na razie tak nie umiem, ale chciałabym umieć... bo widać, że to szczera modlitwa. Ja jestem przyzwyczajona do odmawiania litanii i różańca, na razie nie bardzo wychodzi mi modlitwa własnymi słowami (ale i tak widzę już postępy). Ale przede wszystkim probierzem jest dla mnie fakt, że zmieniam się na lepsze... widzę to. Grzechy, z którymi nie radziłam sobie wcześniej, tracą swoją siłę i natężenie...
Nie wiem, czy to dobrze czy źle, że nie przywiązuję już takiej wagi do różnic między odłamami protestantyzmu... te kilka protestanckich "sola" na razie mi wystarcza, nie wgłębiam się w szczegóły doktrynalne, bo nawet nie wiem, czy je zrozumiem.
Na razie widzę stosowanie nakazu "Będziesz miłował..." - byłam zdumiona i uszczęśliwiona, gdy spojrzałam na strome schody prowadzące do sali zboru, a jeden z wiernych, przesympatyczny mężczyzna, tak po prostu wziął mnie na ręce i zaniósł na górę. Tam wszystko jest takie oczywiste i naturalne, że pomagamy sobie, każdy na swój sposób.
Pozdrawiam z tego miejsca Iwonę i jej męża, którzy jako pierwi okazali mi serce, i odwiedzili mnie w domu. Modlę się za Was
i Waszego synka
Po przedstawieniu się i opowiedzeniu "czego szukam" w zborze zostało mi jasno określone, że nie będą mnie na siłę nawracać i nawet jak nie będę chciał przyłączyć się do społeczności to zawsze jestem mile widziany w zborze 
