Gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich (Mat. 18:15-22)
: 18 lis 2017, 13:11
Spotyka się czasem opinię, niestety również wśród protestantów, że słowa:
„gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich”
oznaczają konieczność łączenia się w modlitwie z innymi osobami. Że w ogóle kościół-zgromadzenie (właściwe znaczenie gr. słowa ekklesia »kościół« to »zgromadzenie«) musi być, jest z definicji kolektywem (patrz poniżej: Kościół – zgromadzenie). Osoby, które tak uważają jednocześnie większość swego duchowego, w tym modlitewnego życia, odbywają samodzielnie. Takich paradoksów, logicznej niekonsekwencji, jest w zgromadzeniu Pańskim cała masa. Pewno w głowie piszącego również. Przypatrzmy się więc temu zagadnieniu.
To oczywiste, na co pełno przykładów znajdujemy w Piśmie, że rozmawiamy z Panem indywidualnie, „twarzą w twarz”, jak Abraham, Mojżesz i tysiące innych. Nieważne czy w większym gronie, czy sami.
O co zatem chodziło Jezusowi mówiącemu: „gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam ja jestem pośród nich”?
Kontekst tej wypowiedzi dotyczy rozstrzygania sporów, sądu we wspólnocie. Jakiej wspólnocie? To pytanie poboczne, ale warto na nie odpowiedzieć.
W całym Starym Testamencie słowo »kościół« oznacza zasadniczo Izrael, potomków Abrahama, Izaaka i Jakuba wg ciała (choć heb. kahal oznacza też każde zgromadzenie). W Nowym Testamencie Izrael nadal jest zgromadzeniem Pańskim, ale pojawia się druga ekklesia (gr. odpowiednik hebrajskiego kahal), potomków Abrahama nie wg ciała, tylko wiary (Gal. 3:7, Gal. 3:27-29). Zasada rozstrzygania sporów (5 Moj. 19:15) była integralną częścią kultury Izraela, która to kultura w obszarze norm sprawiedliwości (np. „nie kradnij”) weszła w skład norm kościoła pogan (wierzących pogan - chrześcijan). Z innych norm - dotyczących ‘obszaru kapłańskiego’, poganie zostali zwolnieni (Dz.Ap. 15). Co to są 'normy kapłańskie'? Są to normy dedykowane wyłącznie Izraelowi, takie jak obrzezanie, zasady dietetyczne, święta biblijne itd. nadane w celu wzmocnienia więzi między Izraelitami a ich Panem, Królem i Prawodawcą. Było to związane z powierzeniem temu narodowi niezwykle trudnej i odpowiedzialnej misją reprezentowania Boga i stania się Jego świadectwem wobec narodów (Izaj. 49:3-7). Izrael, mimo swej niedoskonałości i upadków, jest jedynym narodem na ziemi, z którego wyszło Słowo Boże (Tora i Prorocy), Mesjasz (Zbawienie) oraz Ewangelia o Królestwie. Do dziś też w pełni oryginalne Słowo Boże, zarazem centrum Świątyni Pańskiej, znajduje się w Biblii hebrajskiej, Biblii Hebrajczyków. Nowy Testament (grecki), jest objaśnieniem i wypełnienie Starego. Bez tego pierwszego byłby pozbawiony kontekstu i fundamentu. Zresztą pierwszy kościół w pierwszych dekadach opierał się tylko na ST.
Pojęcie (autorskie) ‘normy kapłańskie’ wywodzi się z pojęcia »naród kapłański« (1 Moj. 19:1-8, 1 Piotr. 2:9), Izrael (Izrael Boży Gal. 6:16 – ci, którzy nie tylko obrzezali ciało, ale i serca). Wierzący poganie (chrześcijanie) nie są wedle każdej – biblijnej i niebiblijnej – nomenklatury narodem. Nie mogą być zatem nowym narodem wybranym, a więc i królewskim kapłaństwem. Należą do Pana, są owczarnią Pańską, ale złożoną z wielu narodów (Jan. 10:16), bez desygnacji etnicznej. Greckie słowo etnos ma co prawda wiele znaczeń, ale wybór właściwego zależy od kontekstu, a ten wg mnie broni takiego rozumienia, jakie tutaj przedstawiłem.
Wracając do tematu, gromadzenie się dwóch albo trzech w imieniu Jezusa dotyczyło i nadal dotyczy rozstrzygnięć spraw spornych. I tu warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden szczegół. Dla właściwego osądu nie wystarczy dwóch, albo trzech. Musi być dwóch albo trzech, którzy czerpią z tego samego Ducha (stąd słowa: zgromadzeni w imię moje), co w ‘kościele Pańskim’ nie zawsze jest osiągalne…
Mat. 18:15-22
15. A jeśliby zgrzeszył brat twój, idź, upomnij go sam na sam; jeśliby cię usłuchał, pozyskałeś brata swego.
16. Jeśliby zaś nie usłuchał, weź z sobą jeszcze jednego lub dwóch, aby na oświadczeniu dwu lub trzech świadków była oparta każda sprawa.
17. A jeśliby ich nie usłuchał, powiedz zborowi; a jeśliby zboru nie usłuchał, niech będzie dla ciebie jak poganin i celnik.
18. Zaprawdę powiadam wam: Cokolwiek byście związali na ziemi, będzie związane i w niebie; i cokolwiek byście rozwiązali na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.
19. Nadto powiadam wam, że jeśliby dwaj z was na ziemi uzgodnili swe prośby o jakąkolwiek rzecz, otrzymają ją od Ojca mojego, który jest w niebie.
20. Albowiem gdzie są dwaj lub trzej zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich.
21. Wtedy przystąpił Piotr do niego i rzekł mu: Panie, ile razy mam odpuścić bratu memu, jeżeli przeciwko mnie zgrzeszy? Czy aż do siedmiu razy?
22. Mówi mu Jezus: Nie powiadam ci: Do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu razy.
(BW)
Kościół – zgromadzenie
Wspólnota jest jednym z najpiękniejszych miejsc jakie otrzymaliśmy od Boga. Są jednak sytuacje, gdy z jej dobrodziejstwa korzystać nie można, bądź rezygnacja z tegoż jest lepszym rozwiązaniem. Na tym forum jest wiele osób, które nie znalazły widzialnego kościoła, a jednak nawróciły się do Pana i przy Nim trwają. W kościele Pańskim nie to jest najważniejsze z kim i w jakiej liczbie się spotykamy, lecz w jakim duchu. Jeżeli jakieś zgromadzenie z Duchem nie ma po drodze, co nie oznacza, że spotkania nie są przyjemne, atrakcyjne, przebywanie w nim - w kontekście wspólnoty z Panem – nie ma sensu. Można brać udział (i tak przecież funkcjonujemy w różnych gremiach), ale dla innych celów.
Prawdziwy kościół Pański – zgromadzenie - jest wtedy, gdy jest to zarazem kościół duchowy, niewidzialny - eksterytorialne zgromadzenie, o którym mówi List do Hebrajczyków rozdz. 12 wersety 22-24. Niezależnie czy przystępujemy do niego w pojedynkę, czy w większym gronie.
Hebr. 12:22-24
22. Lecz wy podeszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego i do niezliczonej rzeszy aniołów, do uroczystego zgromadzenia
23. I zebrania pierworodnych, którzy są zapisani w niebie, i do Boga, sędziego wszystkich, i do duchów ludzi sprawiedliwych, którzy osiągnęli doskonałość,
24. I do pośrednika nowego przymierza, Jezusa, i do krwi, którą się kropi, a która przemawia lepiej niż krew Abla.
(BW)
„gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich”
oznaczają konieczność łączenia się w modlitwie z innymi osobami. Że w ogóle kościół-zgromadzenie (właściwe znaczenie gr. słowa ekklesia »kościół« to »zgromadzenie«) musi być, jest z definicji kolektywem (patrz poniżej: Kościół – zgromadzenie). Osoby, które tak uważają jednocześnie większość swego duchowego, w tym modlitewnego życia, odbywają samodzielnie. Takich paradoksów, logicznej niekonsekwencji, jest w zgromadzeniu Pańskim cała masa. Pewno w głowie piszącego również. Przypatrzmy się więc temu zagadnieniu.
To oczywiste, na co pełno przykładów znajdujemy w Piśmie, że rozmawiamy z Panem indywidualnie, „twarzą w twarz”, jak Abraham, Mojżesz i tysiące innych. Nieważne czy w większym gronie, czy sami.
O co zatem chodziło Jezusowi mówiącemu: „gdzie dwaj albo trzej są zgromadzeni w imię moje, tam ja jestem pośród nich”?
Kontekst tej wypowiedzi dotyczy rozstrzygania sporów, sądu we wspólnocie. Jakiej wspólnocie? To pytanie poboczne, ale warto na nie odpowiedzieć.
W całym Starym Testamencie słowo »kościół« oznacza zasadniczo Izrael, potomków Abrahama, Izaaka i Jakuba wg ciała (choć heb. kahal oznacza też każde zgromadzenie). W Nowym Testamencie Izrael nadal jest zgromadzeniem Pańskim, ale pojawia się druga ekklesia (gr. odpowiednik hebrajskiego kahal), potomków Abrahama nie wg ciała, tylko wiary (Gal. 3:7, Gal. 3:27-29). Zasada rozstrzygania sporów (5 Moj. 19:15) była integralną częścią kultury Izraela, która to kultura w obszarze norm sprawiedliwości (np. „nie kradnij”) weszła w skład norm kościoła pogan (wierzących pogan - chrześcijan). Z innych norm - dotyczących ‘obszaru kapłańskiego’, poganie zostali zwolnieni (Dz.Ap. 15). Co to są 'normy kapłańskie'? Są to normy dedykowane wyłącznie Izraelowi, takie jak obrzezanie, zasady dietetyczne, święta biblijne itd. nadane w celu wzmocnienia więzi między Izraelitami a ich Panem, Królem i Prawodawcą. Było to związane z powierzeniem temu narodowi niezwykle trudnej i odpowiedzialnej misją reprezentowania Boga i stania się Jego świadectwem wobec narodów (Izaj. 49:3-7). Izrael, mimo swej niedoskonałości i upadków, jest jedynym narodem na ziemi, z którego wyszło Słowo Boże (Tora i Prorocy), Mesjasz (Zbawienie) oraz Ewangelia o Królestwie. Do dziś też w pełni oryginalne Słowo Boże, zarazem centrum Świątyni Pańskiej, znajduje się w Biblii hebrajskiej, Biblii Hebrajczyków. Nowy Testament (grecki), jest objaśnieniem i wypełnienie Starego. Bez tego pierwszego byłby pozbawiony kontekstu i fundamentu. Zresztą pierwszy kościół w pierwszych dekadach opierał się tylko na ST.
Pojęcie (autorskie) ‘normy kapłańskie’ wywodzi się z pojęcia »naród kapłański« (1 Moj. 19:1-8, 1 Piotr. 2:9), Izrael (Izrael Boży Gal. 6:16 – ci, którzy nie tylko obrzezali ciało, ale i serca). Wierzący poganie (chrześcijanie) nie są wedle każdej – biblijnej i niebiblijnej – nomenklatury narodem. Nie mogą być zatem nowym narodem wybranym, a więc i królewskim kapłaństwem. Należą do Pana, są owczarnią Pańską, ale złożoną z wielu narodów (Jan. 10:16), bez desygnacji etnicznej. Greckie słowo etnos ma co prawda wiele znaczeń, ale wybór właściwego zależy od kontekstu, a ten wg mnie broni takiego rozumienia, jakie tutaj przedstawiłem.
Wracając do tematu, gromadzenie się dwóch albo trzech w imieniu Jezusa dotyczyło i nadal dotyczy rozstrzygnięć spraw spornych. I tu warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden szczegół. Dla właściwego osądu nie wystarczy dwóch, albo trzech. Musi być dwóch albo trzech, którzy czerpią z tego samego Ducha (stąd słowa: zgromadzeni w imię moje), co w ‘kościele Pańskim’ nie zawsze jest osiągalne…
Mat. 18:15-22
15. A jeśliby zgrzeszył brat twój, idź, upomnij go sam na sam; jeśliby cię usłuchał, pozyskałeś brata swego.
16. Jeśliby zaś nie usłuchał, weź z sobą jeszcze jednego lub dwóch, aby na oświadczeniu dwu lub trzech świadków była oparta każda sprawa.
17. A jeśliby ich nie usłuchał, powiedz zborowi; a jeśliby zboru nie usłuchał, niech będzie dla ciebie jak poganin i celnik.
18. Zaprawdę powiadam wam: Cokolwiek byście związali na ziemi, będzie związane i w niebie; i cokolwiek byście rozwiązali na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.
19. Nadto powiadam wam, że jeśliby dwaj z was na ziemi uzgodnili swe prośby o jakąkolwiek rzecz, otrzymają ją od Ojca mojego, który jest w niebie.
20. Albowiem gdzie są dwaj lub trzej zgromadzeni w imię moje, tam jestem pośród nich.
21. Wtedy przystąpił Piotr do niego i rzekł mu: Panie, ile razy mam odpuścić bratu memu, jeżeli przeciwko mnie zgrzeszy? Czy aż do siedmiu razy?
22. Mówi mu Jezus: Nie powiadam ci: Do siedmiu razy, lecz do siedemdziesięciu siedmiu razy.
(BW)
Kościół – zgromadzenie
Wspólnota jest jednym z najpiękniejszych miejsc jakie otrzymaliśmy od Boga. Są jednak sytuacje, gdy z jej dobrodziejstwa korzystać nie można, bądź rezygnacja z tegoż jest lepszym rozwiązaniem. Na tym forum jest wiele osób, które nie znalazły widzialnego kościoła, a jednak nawróciły się do Pana i przy Nim trwają. W kościele Pańskim nie to jest najważniejsze z kim i w jakiej liczbie się spotykamy, lecz w jakim duchu. Jeżeli jakieś zgromadzenie z Duchem nie ma po drodze, co nie oznacza, że spotkania nie są przyjemne, atrakcyjne, przebywanie w nim - w kontekście wspólnoty z Panem – nie ma sensu. Można brać udział (i tak przecież funkcjonujemy w różnych gremiach), ale dla innych celów.
Prawdziwy kościół Pański – zgromadzenie - jest wtedy, gdy jest to zarazem kościół duchowy, niewidzialny - eksterytorialne zgromadzenie, o którym mówi List do Hebrajczyków rozdz. 12 wersety 22-24. Niezależnie czy przystępujemy do niego w pojedynkę, czy w większym gronie.
Hebr. 12:22-24
22. Lecz wy podeszliście do góry Syjon i do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego i do niezliczonej rzeszy aniołów, do uroczystego zgromadzenia
23. I zebrania pierworodnych, którzy są zapisani w niebie, i do Boga, sędziego wszystkich, i do duchów ludzi sprawiedliwych, którzy osiągnęli doskonałość,
24. I do pośrednika nowego przymierza, Jezusa, i do krwi, którą się kropi, a która przemawia lepiej niż krew Abla.
(BW)