Pochodzenie duszy ludzkiej

Jaki jest człowiek wg Boga

Uważam, że prawdziwy pogląd na pochodzenie duszy człowieka to...

Kreacjonizm
10
63%
Traducjanizm
6
38%
Preegzystencja
0
Brak głosów
 
Liczba głosów: 16
zdzisław
Posty: 89
Rejestracja: 13 cze 2014, 15:04
wyznanie: nie chce podawać
Lokalizacja: Wrocław
Gender: None specified
Kontaktowanie:

Postautor: zdzisław » 13 cze 2014, 15:33

Czym w Piśmie Świętym jest dusza?
Przejaw duszy dobrze ilustrują oświetlenia bożenarodzeniowe budynków, domów wielkich aglomeracji miejskich. Są one oplecione różnokolorowymi migającymi światełkami. Tym, czym, dla sieci żarówek jest prąd elektryczny, tym samym dla człowieka jest dusza. Jak wyłączą prąd, to on nie wraca do elektrowni, lecz znika, tak samo dusza odłączona od ciała, które ożywiała też ginie, lecz sieć połączeniowa i żarówki zostają.

 Dusza podtrzymuje życie psychiczne toczące się w naszym mózgu i naszą strukturę fizyczną, ginie wraz z naszym ciałem (Rdz 7,22).

 Dla podkreślenia stanów emocjonalnych czy też uczuciowych, niejednokrotnie zamienia się pojęcie człowiek, na termin dusza. Anna w smutku swej duszy zanosiła modlitwy do Boga (1 Sm 1,10), Hiob narzeka w boleści duszy swej (Hi 7,11)

 Człowiek jest jednością psychosomatyczną, jednak dla podkreślenia duchowego elementu jego życia, wyróżnia się go nazwą dusza (Ez 13,18 – 19).

 Ale dusza to życie w ręku Boga (Hi 27,8; Ez 18,4 BT).

 Dusza to człowiek który pragnie Boga (Pwt 4,29; Ps 42,3), który winien oddawać się Bogu.(Pwt 6,5), kierować się Jego wolą (1 P 2,11) i w ten sam sposób prosić o Jego błogosławieństwo (Ps 103, 1 – 2; Ap 12,11 BT). Jest Bożym pragnieniem by człowiek nie był opanowany tym co daje tylko przemijające przyjemności zmysłowe, cielesne (1 Kor 2,14; 1 Tes 4,1 – 7; 1 P 1,9; 2 P 2,13 – 14;)

 Nie ma jednolitego wyobrażenia o postaci i miejscu duszy w człowieku: pisze się, że człowiek oddaje ducha (Jr 15,9), co ma związek z oddychaniem. Ale i krew jest nośnikiem duszy (Rdz 9,4 – 5; Kpł 17,11), a nawet utożsamia się ją z duszą (Pwt 12,23). Zbliżone znaczenie ma serce (Pwt 4,29; Ps 84,3).


Nie wolno wierzyć w nic, co wcześniej nie zostało zrozumiane!
zdzisław
Posty: 89
Rejestracja: 13 cze 2014, 15:04
wyznanie: nie chce podawać
Lokalizacja: Wrocław
Gender: None specified
Kontaktowanie:

Postautor: zdzisław » 13 cze 2014, 15:38

A czym w Piśmie Świętym jest duch?

.Tak jak owa sieć żarówek bożenarodzeniowych poprzez niepowtarzalne konfiguracje, tworzy ciekawe układy, tak każdy człowiek już w rozwoju embrionalnym ma w mózgu swój niepowtarzalny zawiązek początkowego ducha.

Od człowieka zależy jak swoim myśleniem toczącym się w psychice będzie zapalał owe metaforyczne światełka oświetlenia choinkowego. Nie ma takiego, który swoimi aspiracjami, swoim myśleniem, swoją wolą nie mógłby wpływać na charakter swego ducha.

Mózg jest siedliskiem intelektu, uczuć, emocji, woli, naszych zdolności pojmowania i rozumowania, talentów, ambicji. To w mózgu, naszą wolną wolą kształtujemy naszego ducha. To on uzewnętrznia się, i na tej postawie jesteśmy oceniani, jakiego jesteśmy ducha.
Dziełem każdego człowieka w danym roku jego życia jest charakterystyczna, niepowtarzalna osobnicza postawa duchowa, sylwetka duchowa, portret duchowy!
Bóg może ubogacać naszego ducha!


Bohaterowie realizujący Boże polecenia, otrzymują te zdolności, które umożliwiają im realizowanie powierzonej misji.

Abraham nim stał się protoplastą Ludu Bożego (Rdz 12,1 - 4), Bóg kształtował jego ducha stawiając go przed problemami w których każda z racji była ważna. Ten mąż Boży dopiero na górze w kraju Moria, poprzez doświadczenie złożenie ofiary ze swego pierworodnego syna Izaaka, upewnił, że jego zaufanie do Boga jest już bezgraniczne i głębokie (Rdz 22,1 – 19). Dopiero mając takiego ducha, mógł z Bogiem tworzyć starotestamentowy lud Boży.
Jozue, został przez współplemieńców uznany za tego, który posiada ducha mądrości, to on wprowadza Izraela do Ziemi Obiecanej (Pwt 34,9 BT).

Hiob nieszczęściami doświadczony, pisze, że duch który jest w jego wnętrzu, każe mu mówić, (Hi 32,18 BT).

Jefte, kolejny Sędzia Izraela, uwalnia Izraela od najeźdźców (Sdz 11,29 BT).

Cyrus, król Medów i Persów pod wpływem Boga, wydaje dekret wolnościowy dla Żydów, który uwalniał ich z 70 – letniej niewoli babilońskiej (Edz 1,1)

O darach Ducha Świętego, które są wylewane na ludzi, proroków i mężów Bożych ST oraz na Mesjasza, pisze prorok Izajasz:
2 I spocznie na nim Duch Pański, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojażni Pańskiej.
Iz 11,2 BT

Jeremiasz zanim przyszedł na świat już jest prorokiem narodów (Jr 1,4 – 5).
Jan Chrzciciel w łonie matki napełniony pełnią darów duchowych, staje się posłańcem Jezusa (Łk 1,15)

Jezus przez Jana Chrzciciela ochrzczony, zostaje przez Ducha Świętego wskazany jako Mesjasz (Mt 3,16)

Pierwsi uczniowie Jezusa obdarzeni zostali darem mówienia językami (Dz 2,4). Zaczęli też z odwagą głosić nauki Jezusa i apostołów, a Duch Święty dobierał odpowiednie dla nich uzdolnienia (Dz 4,31; 1 Kor 12,1 - 11).

Duch Święty wychodząc naprzeciw naszym potrzebom duchowym, umieści w nas swoje ziarno, tak żeby w jak w owym metaforycznym owocu (nie owocach), w różnych proporcjach znalazła się, miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność opanowanie (Ga 5,22). Paraklet, Duch Prawdy (J 16,7.13 BT), jest z nami (Rz 8,26), a jako Duch, który mówi do zborów jest w naszej historii Kościoła i świata (Ap 2,7).
Byty duchowe sprzeciwiające sie Naszemu Bogu oraz ich ludzcy poplecznicy, mogą chcieć osłabiać ducha podobającego się Bogu!

Izraelici wchodząc w posiadanie Kanaanu, musieli się również uporać ze swoim negatywnym myśleniem, ale Bóg mówi do nich nie lękaj się, nie trać ducha (Pwt 1,21), i dopóki w tym duchu wchodzili do Ziemi wcześniej Obiecanej odnosili zwycięstwa.

Duch człowieczy może być przygnębiony (Prz 15,13), Daniela ogarnął duch niepokoju (Dn 2,1), możemy się wzruszyć w duchu (J 11,33), jak i też upaść na duchu (2 Kor 4,1).

Historia starotestamentowego Ludu Bożego i stopniowe odchodzenie chrześcijaństwa od nauk stricte biblijnych, jest smutnym przykładem jak można dalece się zamknąć na głos Ducha Świętego, dlatego dobrą rzeczą jest prosić o ducha proroctwa (Ap 19,10), aby wziąć udział w dziele przygotowania świata na paruzję Boga.

Zapis naszej postawy duchowej, ów duch idzie do Boga (Koh 12,7). Biblia informuje o księdze życia w której jest zapisywane nasze duchowe życie (Pwt 32,32). W dobie pendreive, być może każdy z nas ma w sobie pendreiva, na którym dokonuje się archiwizowanie zachowań się? Podczas życia, nasza struktura psychofizyczna, codzienne myśli mowa, uczynki, wyznane i nie wyznanie grzechy, osobowość, dorobek duchowy, różnorakie osiągnięcia i zachowania się, są w nas samych wpisywane, czy też wymazywane, i ten niemożliwy do zdefiniowania zapis – duch, wychodzi od nas do Boga


Nie wolno wierzyć w nic, co wcześniej nie zostało zrozumiane!

Wróć do „Antropologia”

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 0 gości