) tak naprawdę zrozumiałem, że nasze serce jest rzeczywiście dobre -- i jest to dar od Boga dla każdego który jest w Chrystusie 
Rzym. 6:1-18 (BW)
1. Cóż więc powiemy? Czy mamy pozostać w grzechu, aby łaska obfitsza była?
Wcześniejszy wywód Pawła mówił o tym, że zbawienie jest przez wiarę z Łaski. Co powoduje naturalnie powstanie pytania, skoro jest tylko z łaski przez wiarę to czy oznacza to, że możemy sobie żyć jak diabły? No w końcu zbawienie jest z Łaski, a nie uczynków!
To pytanie retorycznie stawia Św. Paweł, a następnie na nie odpowiada:
2. Przenigdy! Jakże my, którzy grzechowi umarliśmy, jeszcze w nim żyć mamy?
I tutaj jest ważny fragment, który tak często niby zauważałem ale zawsze jakoś w praktyce nie zwracałem na niego uwagi. My, którzy grzechowi umarliśmy. To jest nasza rzeczywistość dzięki Chrystusowi
Umarliśmy dla grzechu, nawet jeśli nadal nie raz grzeszymy. Czy możesz na to powiedzieć Chwała Panu?
3. Czyż nie wiecie, że my wszyscy, ochrzczeni w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego zostaliśmy ochrzczeni?
4. Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my nowe życie prowadzili.
5. Bo jeśli wrośliśmy w podobieństwo jego śmierci, wrośniemy również w podobieństwo jego zmartwychwstania,
Tutaj jest też ważna myśl -- jeśli wrośliśmy w podobieństwo jego śmieci, wrośniemy również w podobieństwo jego zmartwychwstania. Dwa obrazy -- podobieństwo śmierci i podobieństwo zmartwychwstania Chrystusa. W wersie 4 Paweł tłumaczy oba te obrazy -- podobieństwo zmartwychwstania polega na prowadzeniu nowego życia, a podobieństwo do śmierci Chrystusa jest widoczne w (moim zdaniem widzialnym) znaku jakim jest chrzest.
Jaka jest implikacja przedstawionej zależności? Jeśli rzeczywiście zostaliśmy ochrzczeni w śmierć Chrystusa (według mnie chodzi o nawrócenie, którego widocznym znakiem jest chrzest) to na pewno będziemy również żyli nowym życiem. Dlatego też tak absurdalne dla Św. Pawła wydaje się pytanie z wersu pierwszego (patrz wers 2).
6. Wiedząc to, że nasz stary człowiek został wespół z nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało unicestwione, byśmy już nadal nie służyli grzechowi;
7. Kto bowiem umarł, uwolniony jest od grzechu.
A my dzięki Bogu wraz z Chrystusem umarliśmy
8. Jeśli tedy umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z nim żyć będziemy,
9. Wiedząc, że zmartwychwzbudzony Chrystus już nie umiera, śmierć nad nim już nie panuje.
10. Umarłszy bowiem, dla grzechu raz na zawsze umarł, a żyjąc, żyje dla Boga.
Tutaj jest bardzo ciekawa zależność ukazana -- skoro Chrystus raz na zawsze umarł dla grzechu (!) i teraz żyje dla Boga, tak samo i my będziemy. Pewność, że chrześcijanin wytrwa w prowadzeniu nowego życia bierze się z pewności tego, że Chrystus zmartychwstał i że żyje dla Boga
Pewność ta nie opiera się na nas, a na Jezusie Chrystusie.
11. Podobnie i wy uważacie siebie za umarłych dla grzechu, a za żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.
Dlaczego mamy uważać się za umarłych dla grzechu? Bo rzeczywiście takimi jesteśmy -- wers 2 o tym mówi (jak i wersy od 8 do 10)!
12. Niechże więc nie panuje grzech w śmiertelnym ciele waszym, abyście nie byli posłuszni pożądliwościom jego,
13. I nie oddawajcie członków swoich grzechowi na oręż nieprawości, ale oddawajcie siebie Bogu jako ożywionych z martwych, a członki swoje Bogu na oręż sprawiedliwości.
14. Albowiem grzech nad wami panować nie będzie, bo nie jesteście pod zakonem, lecz pod łaską.
Tutaj znów zapewnienie -- grzech nad wami panować nie będzie. Nie ma takiej możliwości aby nad nami panował skoro jesteśmy pod łaską i to jest powodem dla, którego mamy starać się aby grzech nie panował w śmiertelnym naszym ciele (a nie tak jak wielu naucza, że powodem tym ma być strach przed utratą zbawienia).
15. Cóż tedy? Czy mamy grzeszyć, dlatego że nie jesteśmy pod zakonem, lecz pod łaską? Przenigdy!
16. Czyż nie wiecie, że jeśli się oddajecie jako słudzy w posłuszeństwo, stajecie się sługami tego, komu jesteście posłuszni, czy to grzechu ku śmierci, czy też posłuszeństwa ku sprawiedliwości?
17. Lecz Bogu niech będą dzięki, że wy, którzy byliście sługami grzechu, przyjęliście ze szczerego serca zarys tej nauki, której zostaliście przekazani,
18. A uwolnieni od grzechu, staliście się sługami sprawiedliwości,
W 15 jest powtórzenie stawianego pytania, czy raczej oskarżenia kierowanego pod adresem Ewangelii głoszonej przez Pawła. Jednakże Paweł dziękuje Bogu za to, że chrześcijanie w Rzymie, nie przekręcają w ten sposób Ewangelii ale żyją z nią zgodnie -- że stali się tak jak wierzący stać się powinni, sługami sprawiedliwości.
Dlaczego dziękuje Bogu, a nie tym osobom? W końcu to oni przyjęli Ewangelię! Bo to jest w pełni Boże dzieło, z Łaski przez wiarę. Bóg tak jak i obiecał w proroctwach ST, daje nam nowe serce w zamian starego i sprawia, że chodzimy w jego przykazaniach.
Chrześcijańskie życie więc jest życiem tym kim dzięki Bogu [już] jesteśmy -- życiem nowego stworzenia. To nie jest tak jak popularnie wielu naucza, że są w nas dwia natury -- dwa psy, czarny i biały. Pies jest tylko jeden, przed nawróceniem był czarny, a po nawróceniu z Bożej Łaski jest tylko biały, mimo grzesznego nieodrodzonego ciała. Rzeczywiście jesteśmy umarli dla grzechu, mimo naszej walki z nim, która potrwa póki Pan nie przyjdzie lub póki my nie przyjdziemy do Niego. Ale mamy to zapewnienie, że grzech nie będzie panował w śmiertelnych ciałach naszych i będziemy żyć dla Boga tak jak i Chrystus dla Boga żyje
Tym samym w sumie chciałem napisać Lashowi dla spokoju sumienia, że w naszej dyskusji miał rację, a ja się myliłem
Dzięki Bracie
Pozdrawiam w Panu,
f. (moje dwa grosze)
