Szara pisze:Wiele jest fragmentów, które pozornie sobie przeczą... w jednym fragmencie jest napisane, ze zostajemy zbawieni z wiary, w innym fragmencie ze bedziemy sadzeni za swoje uczynki, a tu ze chrzest....
Powiem, ze ja sie pogubilam w tych wersetach i moglby to ktos jakos wyjasnic !
Jako, że jestem dosc swieza w wierze nie znam jeszcze dobrze Pisma Świętego i sama sobie tego nie wyjaśnie... proszę o pomoc
żaden fragment Pisma Świętego nie może przeczyć drugiemu. Jeśli więc istnieje rzekoma sprzeczność, to oznacza, że powstała ona z powodu naszego duchowego niedostatku. Oto przykład: jeśli ktoś zacytuje List Apostoła Jakuba 2,24 na obronę nauki o usprawiedliwieniu przez uczynki, to mógłbym nie być w stanie odpowiedzieć mu. Jest możliwe, że tysiące ludzi zostało (podobnie jak Luter) wprowadzonych w zakłopotanie przez ten fragment. Mogli oni doświadczać najpełniejszej pewności tego, że są usprawiedliwieni i to nie przez uczynki jakich dokonali, ale przez wiarę w Chrystusa, a jednak całkiem nie mogli wyjaśnić słów Jakuba:
Widzicie, że człowiek bywa usprawiedliwiony z uczynków, a nie jedynie z wiary.
Jak sobie można poradzić z taką trudnością? Czytelnik jest zakłopotany, ponieważ nie rozumie on Apostoła Jakuba. Znajduje się w zakłopotaniu przez, pozorną sprzeczność pomiędzy Jakubem i Pawłem. Cóż należy więc uczynić? Należy po prostu zastosować powyższą zasadę, że żaden, fragment Biblii nie może w jakikolwiek sposób zaprzeczać innemu fragmentowi. W Liście do Rzymian czytamy:
Gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w Tego, który usprawiedliwia bezbożnego wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość (Rzym. 4,5).
Odkrywamy tutaj, że nie uczynki, ale wiara jest podstawą usprawiedliwienia. Również w trzecim rozdziale tego listu czytamy:
Uważamy bowiem, że człowiek bywa usprawiedliwiony przez wiarę, niezależnie od uczynków zakonu (Rzym. 3,28);
i znowu:
Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem (Rzym. 5,1).
Dokładnie taka sama jest nauka Listu do Galacjan, gdzie znajdujemy takie jasne słowa:
Wiedząc wszakże, że człowiek zostaje usprawiedliwiony nie z uczynków zakonu a tylko przez wiarę w Jezusa Chrystusa i myśmy w Chrystusa Jezusa uwierzyli, abyśmy zostali usprawiedliwieni z wiary w Chrystusa, a nie z uczynków zakonu Ponieważ z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony żaden człowiek (Gal. 2,16).
We wszystkich tych miejscach, a można by cytować ich jeszcze więcej, wiara podana jest jako podstawa usprawiedliwienia, i to tak jasno, że zbłądzić tu nie można. Jeśli więc nie możemy wyjaśnić tekstu z Listu Jakuba (2,24) to możemy albo zaprzeczyć natchnieniu całego Słowa, albo zastosować naszą zasadę i pozostać w niewzruszonej ufności i w niezmąconym spokoju, radując się tą wielką fundamentalną prawdą o usprawiedliwieniu tylko przez wiarę, niezależnie od uczynków zakonu.
Odnośnie poruszanego fragmentu Listu Apostoła Jakuba. W wierszu 14 (2,14) znajduje się słowo, które stanowi klucz do tego całego fragmentu listu: Natchniony autor pyta:
Cóż to pomoże, bracia moi, jeśli kto m ó w i, że ma wiarę?.
Tam nie jest powiedziane: "Cóż pomoże człowiekowi, że ma wiarę..." To słowo "mówi" usuwa wszelkie trudności i w najprostszy sposób ukazuje sedno sprawy.
Możnaby zapytać: cóż pomoże człowiekowi, że powie że ma tysiąc lat, jeśli ich nie ma? To słowo "mówi" jest często pomijane (analogiczny błąd jaki popełnił Lash zrównując dzieci Jana z dziećmi Bozymi czego zrównać nie należy, bo Bóg nie ma wnuków).
Niektórzy nawet twierdzą, że go nie ma w tekście oryginalnym, choć jest ono umieszczone tam przez Ducha Świętego.
Istnieje poważna różnica pomiędzy uczynkami zakonu a uczynkami życia. Paweł gorliwie wyklucza jedynie te pierwsze, Jakub z taką samą gorliwością kładzie nacisk jedynie na te drugie. Uczynki Abrahama czy Rahab nie były uczynkami zakonu, lecz uczynkami życia. Były one prawdziwymi uczynkami wiary, bez której uczynki te nie posiadałyby żadnej wartości usprawiedliwiającej.
Jest rzeczą godną uwagi, że Duch Święty działając przez Apostoła Pawła zwraca uwagę na uczynki Abrahama (Gen. 22) i Rahab (Jozue 2). Nie są tu przedstawione jakieś uczynki miłosierdzia czy dobroczynności, choć można by to łatwo uczynić, ale są to dwie ilustracje tezy udowadniające ponad wszelką wątpliwość, usprawiedliwiającą wartość uczynków życia, a nie uczynków zakonu. Różnica zaś pomiędzy nimi jest taka, że uczynki zakonu są to takie które się spełnia, aby otrzymać życie, a uczynki życia są prawdziwymi owocami posiadanego życia; życie zaś możemy otrzymać przez wiarę w Syna Bożego. Musimy też pamiętać, że najpierw musimy mieć życie, aby móc cokolwiek uczynić. Życie otrzymujemy nie przez "mówienie", że mamy wiarę, lecz przez jej faktyczne posiadanie, a gdy ją posiadamy, to będziemy wydawać owoce i to drogocenne owoce ku chwale Bożej!
Teraz nie tylko wierzymy, że Paweł i Jakub zgadzają się ze sobą, ale widzimy, że oni się całkowicie zgadzają.
