Napełnieni w Nim (Kolosan 2:10)

[chrześcijanin]

……Uświęcenie nie jest Bożą sztuczką, która natychmiast czyni wierzącego nieodwracalnie świętym. Jest to długa walka, trwająca przez całe życie, która wymaga, aby święty trzymał się wiarą tego, co Chrystus dokonał na krzyżu, aktywnie korzystając z Jego zwycięstwa, ukazując prawdę w swoim własnym życiu. Codzienne zmaganie się Chrześcijan z grzechem podobne jest do dawnych dziejów, kiedy to Izrael brał w posiadanie Ziemię Obiecaną. Bóg ciągle nawoływał, aby brali ziemię, ponieważ On wypędził Kanaanejczyków przed nimi. Pomimo że Bóg zwyciężył, Izraelici mieli przejść Jordan, walcząc w śmiertelnej bitwie z mieszkańcami ziemi Kanaan. Kanaanejczycy nie kładli się udając martwych lub pakowali swoje bagaże i ochotniczo uciekali, dlatego tylko, że Izraelici weszli do ziemi; walczyli o swój kraj. Byli oni naturalnie silniejsi od Izraelitów, którzy mieliby niewiele szans w walce z nimi o własnych siłach. Lecz, wierząc Bogu, który dał im zwycięstwo, weszli i walczyli przeświadczeni o pewnej wygranej. Podobnie jest z Chrześcijanami, dla których Chrystus wygrał już walkę z grzechem. Grzech jednak nie zniknął tylko, dlatego, że jesteśmy zbawieni. Nie odda nam swojej ziemi bez walki. Jeżeli spróbujemy walczyć sami, przegrana jest pewna, ponieważ grzech jest o wiele silniejszy od nas. Jeżeli jednak wejdziemy do walki powołując się na zwycięstwo Chrystusa, oraz nasz udział w nim, grzech i Szatan muszą od nas odejść.



Dodatek 4

Boże prawo – Absolutny standard etyczny

Autor – P.V.Barrett



Z definicji etyka jest zbiorem zasad lub standardów, które określają zachowanie. Ironią staje się fakt, że społeczeństwo jako całość lamentuje nad brakiem etyki w zachowaniu, podczas gdy w tym samym czasie odrzuca wszelkie ustalone standardy, które mogłyby zdefiniować etykę. Żyjemy w czasach, gdy każdy robi to, co wydaje się być dobre w jego własnym mniemaniu, nie ma jednak przejrzystej koncepcji, co jest dobre a co złe. W rezultacie mamy chaos oraz anarchię moralną. Jeżeli istnieje cos takiego, jak etyczne zachowanie, musi być to coś, co stanie się absolutnym standardem. Absolutnym standardem jest Bóg oraz Jego objawione prawo. Jednakże, podejście bezbożnych do Bożego prawa wydaje się nie zmieniać. Bóg powiedział do zepsutego i krnąbrnego Izraela poprzez proroka Ozeasza – „Wypisałem im moje liczne prawa, lecz je przyjęli jako coś obcego” (PBT Ozeasza 8:12). Grzesznicy nadal uważają Boże prawo jako coś obcego i niemodnego. Smutne jest to, że nawet Chrześcijanie, którzy powinni wiedzieć lepiej, z różnych powodów zignorowali Boże prawo, przez co dryfują wzdłuż morza wolności samo-przekonania. Jednakże, wszyscy ludzie zobowiązani są do życia zgodnie z Bożym prawem oraz ustalonymi standardami, Chrześcijanie bardziej niż wszyscy pozostali powinni żyć codziennie życiem zgodnym z kryteriami określonymi przez Boży absolut.

- Cel prawa

……Chrześcijaństwo nie jest tylko religią; jest ono żywą relacją osobistą z Jezusem Chrystusem, która determinuje oraz wymaga określonego sposobu życia. Nic w życiu Chrześcijanina nie może zostać oddzielone od tej relacji. Właściwa świadomość ewangelii, płynącej z niej łaski, oraz jej skutki, dadzą w efekcie właściwe, etyczne życie. Cel życia Chrześcijańskiego jest w zasadzie trojaki, wypełnienie tego celu zawsze będzie skutkowało etycznym zachowaniem. Pierwszym celem jest oddawanie chwały Bogu. „Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie” (PBT 1 Koryntian 10:31). Drugim celem jest wieczne radowanie się Bogiem, jak to deklarował Psalmista – „Bóg jest opoką mego serca i mym udziałem na wieki” (Psalm 73:26). Trzecim celem jest upodobnienie się do Chrystusa. „Albowiem tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi” (PBT Rzymian 8:29). Bez upodobnienia się do Chrystusa, nie ma możliwości, aby Chrześcijanin oddawał Bogu chwałę lub doznawał radości w Nim. Faktycznie, chwała Boża odzwierciedlona jest w sposób doskonały w twarzy Jezusa Chrystusa (2 Koryntian 4:6) oraz poprzez czytanie Bożego Słowa w poszukiwaniu chwały Pańskiej, do której więżący się upodobniają (2 Koryntian 3:18). Być jak Chrystus, oddawać Bogu chwałę oraz nie gubić kierunku, który ustalił Bóg dla swojego ludu. Z drugiej strony w sposób bardzo konkretny określił On środki, aż do końca. Dał Swoje Słowo, jedyną zasadę dla praktyki i wiary. Boże prawo służy wierzącemu jako środek dla wypełnienia jego celu. Dał On również Ducha Świętego, aby instruował, w jaki sposób należy wprowadzać to Słowo w życie.

……Boże prawo moralne, którego podsumowanie znajduje się w dziesięciu przykazaniach, jest streszczeniem absolutnych wymagań, stawianych przez Boga. Faktem jest, że to Bóg znajduje się w samym centrum prawa moralnego, ponieważ odzwierciedla ono i świadczy o Bożej naturze. Co za tym idzie, Paweł oświadczył że prawo to jest – „święte, sprawiedliwe i dobre” (PBT Rzymian 7:12). Prawo służy wielu funkcjom. Jego wymaganie doskonałego posłuszeństwa nie tylko potępia grzeszników przed sprawiedliwym Bogiem, jest również nauczycielem, który prowadzi człowieka do Chrystusa, którego doskonałe pasywne oraz aktywne posłuszeństwo jest jedyną podstawą, dla której Bóg akceptuje człowieka. Ta ewangeliczna funkcja, jednakże, nie wyczerpuje zadań prawa. Uwolniony spod kary za złamanie prawa oraz spod wymagań prawa odnośnie duchowego życia, wierzący, którego zobowiązanie prowadzi ku świętości, musi żyć w granicach wytuczanych prawem. Łaska ewangelii nie daje Chrześcijaninowi prawa do czynienia wszystkiego, na co mu przyjdzie ochota. Przyjście do Chrystusa oznacza znalezienie się pod jarzmem. Jest to lekkie jarzmo, lecz nadal jest jarzmo (Mateusza 11:28, 29). Ewangelia jest ograniczona przez miłość (2 Koryntian 5:14), dla prawdziwego Chrześcijanina życie wewnątrz tych granic jest przyjemne (1 Jana 5:3). Wolność, jaką daje ewangelia uwalnia spod prawa jako środka prowadzącego ku osiągnięciu Bożej przychylności, wolność od przewidzianej przez prawo kary oraz winy, wolność, aby być świętym. Świętość nie jest pojęciem abstrakcyjnym, nieokreśloną korzyścią. Świętość jest życiem zgodnie z zasadami Bożego prawa. Nic nie powinno być większym pragnieniem dla Chrześcijanina, niż czynienie tego, co jest miłe Panu. Boże prawo określa sferę zachowania miłego Bogu. Chrześcijanie muszą starać się zachowywać prawo nie, dlatego, aby przypodobać się Bogu lub dla zbawienia (to byłby legalizm), lecz ponieważ przyjęli Bożą łaskę (to byłoby uświęcenie). Ci, którzy są w Chrystusie wolni są od prawa jako środka ku osiągnięciu życia wiecznego, lecz nie są uwolnieni od prawa jako sposobu życia.

- Znaczenie prawa

……Dziesięć przykazań jest sercem przymierza Mojżeszowego, którego początek nastąpił na górze Synaj. Były one centralnym elementem Izraelskiej teokracji Starego Testamentu, Pan Jezus stwierdził również jasno, w swoim nauczaniu, że pradawny kodeks jest równie aktualny dla wiary Chrześcijańskiej (Mateusz 5:17-27; 19:16-20). Oprócz uznania jego ponadczasowości, Chrystus zademonstrował również właściwą metodę interpretacji przykazań: poszczególne, zawarte w nich, stwierdzenia, włączając wszelkie poziomy i formy reprezentowanych ograniczeń lub nakazów. Pozornie wymagania stawiane przez prawo wydają się jasne. To, co jest zakazane przez Boga, nigdy nie powinno być czynione. Lecz duch prawa idzie dalej, ku głębszemu jego zrozumieniu. Ograniczenia zawierają wymóg czynności, które są obowiązkiem nawróconego. W obowiązkach tych zawarte jest ograniczenie obcowania z grzechem. Obowiązki oraz ograniczenia nie dotyczą wyłącznie „samych rodzajów” spraw, lecz również przyczyn, środków oraz prowokacji z nimi stowarzyszonych. Hermeneutyka ta uwzględnia zarówno stronę duchową jak i literę prawa, co jest sprawą zasadniczą dla prostego zastosowania przez Chrześcijan prawa, które posiada głębokie znaczenie,.

……Jeżeli dziesięć przykazań (dosłownie dziesięć „słów”) jest podsumowaniem moralnych standardów oraz wymogów Bożych, zatem Chrystus pięknie podsumował przykazania, wymagając miłości dla Boga oraz miłości własnej dla bliźniego (Mateusz 22:36-40). Zestaw ten nie tylko zawiera streszczenie obowiązków człowieka, sugeruje również zasadniczy podział w prawie; obowiązki człowieka wobec Boga oraz obowiązki człowieka wobec drugiego człowieka. Poprzez prawo Bóg jasno objawił człowiekowi, szczególnie swojemu ludowi, sposób życia, które zadowala Jego oczekiwania, znajduje w nim upodobanie. Prawa określają sferę etycznego zachowania.

Obowiązki człowieka wobec Boga

……Dekalog rozpoczyna się preambułą, która, nie będąc jeszcze przykazaniem, stanowi istotną część całości. Bóg identyfikuje się jako Jahwe, który wywiódł swój lud z niewoli Egipskiej (Wyjścia 20:2). Pan podkreśla tutaj przymierze, które zawarł On ze swoim ludem oraz „uzasadnia” swoje prawo określania następujących później przykazań. To właśnie Wyjście pokazało Izraelowi, że Jahwe był ich Bogiem, któremu zawdzięczają swoje życie. Ze względu na to, co Bóg uczynił, jego lud zobligowany został do życia w pewien określony przez Niego sposób. Istotny w tym wszystkim jest fakt, że Bóg nie dał prawa jako warunków dla uwolnienia z niewoli, lecz jako granice dla życia odkupionego już ludu. Nawet wówczas prawo nie było środkiem ku życiu, lecz sposobem życia Bożego ludu. Pamiętajmy, że odkupienie wytworzyło pewnego rodzaju postawę przed Panem, powodując, że posłuszeństwo stał się konieczne oraz przyjemne. Nie mniej prawdziwym faktem dla Chrześcijan jest to, że szczera akceptacja zbawiennych oraz wiernych dzieł Bożych musi inspirować posłuszeństwo oraz całkowite, pokorne oddanie. Zbawienna, żywa, osobista relacja z Bogiem poprzez Jezusa Chrystusa jest podstawą dla właściwego życia. Właściwe życie przed Bogiem jest efektem właściwej świadomości oraz postawy serca człowieka.

……Przykazanie Pierwsze (Księga Wyjścia 20:3). Celem pierwszego przykazania jest uzyskanie wyłącznej lojalności dla Jahwe. Zawiera się w nim oczywiście znajomość oraz rozeznanie Pana, jako jedynego prawdziwego żyjącego Boga, oraz uwielbienie i chwała, na jaką zasługuje. Jako jedyny żywy i prawdziwy Bóg, oraz jako Bóg przymierza łaski i miłosierdzia, Pan nie będzie tolerował częściowego uwielbienia; On musi być jedynym i wyłącznym obiektem pobożności. Przykazanie to dotyczy każdego przejawu naszego uwielbienia, posłuszeństwa oraz poddania się Jemu. Takie globalne podejście powinno chronić przed wszelkim niewłaściwym zachowaniem, motywując miłe Bogu życie zewnątrz oraz myśli wewnątrz. Ostatnie dwa słowa – „przede mną” (PBG) – są ważne dla zrozumienia pełnej mocy przykazania. Wyraz ten dotyczy osobistej obecności, może mieć również podteksty wrogiego nastawienia lub oporu (patrz Księga Rodzaju 16:12; Psalm 21:12). Dosłownie – „ku mojej twarzy” – fraza ta oddaje to samo znaczenie co fraza stosowana w potocznym języku angielskim - „w twoją twarz”. Cokolwiek rozprasza lub rywalizuje z całkowitym oddaniem, jest wyzwaniem, rzuconym w twarz wielkiemu Bogu, który nas uczynił, oraz łaskawemu Bogu, który nas zbawił. Przykazanie to wymaga, aby wszystko inne oraz każda inna istota stała się podporządkowana Panu. Jedynie wtedy, gdy zajmuje On właściwe miejsce w sercu Swojego ludu, może on żyć we właściwy sposób w innych sferach. Jeżeli warunek ten nie zostanie zachowany, nic nie będzie działo się właściwie.

……Przykazanie Drugie (Księga Wyjścia 20:4-6). Podczas gdy pierwsze przykazanie określa obiekt uwielbienia, przykazanie drugie precyzuje sposób uwielbienia. Przykazanie to, w szczególny sposób, zawiera zakaz uwielbienia podobizn Jahwe. Bóg zakazuje czynienia jakichkolwiek podobizn, szczególnie tych, na których widoczne jest stworzenie. Słowo tłumaczone jako „podobizna ryta” odnosi się do czegoś, co tworzone jest z drewna oraz kamienia; jednakże, często dotyczy ogólnego pojęcia podobizny, niezależnie od techniki, jakimi zostały wykonane. Sowo „podobieństwo” odnosi się do jakiejkolwiek formy, możliwej do oglądania. Równocześnie słowa te eliminują wszelkie możliwe fizyczne przedstawienie Boga. Bóg jest Duchem i prawdziwe uwielbienie odbywa się w duchu i w prawdzie. Nie jest możliwe przedstawienie nieskończonego Boga za pomocą ograniczonych wyobrażeń człowieka. Zawsze istnieje niebezpieczeństwo, że forma może otrzymać uwielbienie zamiast tego, co symbolizuje. Nośnik uwielbienia staje się jego obiektem. Zastosowanie oraz rozszerzenie tego przykazania jest niezwykle dalekie. Zabrania ono czynienia oraz stosowania jakichkolwiek środków uwielbienia religijnego, które nie są zgodne z porządkiem objawionym przez Boga. Oznacza to przestrzeganie oraz zachowanie w czystości wszystkiego, co przeznaczył Bóg do prawdziwego uwielbienia. Przykazanie mówi w sposób jasnym, że można wielbić właściwego Boga w niewłaściwy sposób. Zbyt często kościół wielbi dostojeństwo własnego formalizmu, niezwykłość własnej denominacji lub metody oraz techniki gorliwości własnej służby, zamiast wielbić Samego Boga. Rezultatem jest bałwochwalstwo. Podstawą tego problemu jest Boża zazdrość. W swojej żarliwości ku Swojemu imieniu, Swojemu prawu oraz Swojemu ludowi, Bóg nie będzie tolerował niewłaściwego sposobu uwielbienia. Bóg sprawdza oraz każe kolejne pokolenia gwałcicieli prawa oraz docenia i błogosławi pokolenia tych, którzy są mu posłuszni, co zwraca uwagę na powagę tego przykazania.

……Przykazanie Trzecie (Księga Wyjścia 20:7). Trzecie przykazanie zabrania niewłaściwego użycia oraz nadużycia imienia Bożego. Znaczenie imion w Starym Testamencie jest dobrze znane, szczególnie ważne jest Imię Boga. Nie tylko, dlatego, że imię Boga charakteryzuje Jego naturę, oznacza ono również skojarzenie z samą osobą Pana. Co za tym idzie, przykazanie to tworzy rodzaj paradoksu; Pomimo że Jahwe objawił Swoje imię oraz Siebie tak, aby Jego lud znał go osobiście, znajomość ta nie może być jednak wolna od niebezpieczeństwa nadużycia. Bóg uczynił jasnym, że nie będzie tolerował pustego, bez potrzeby użycia Jego imienia dla jakichkolwiek celów.

……Przykazanie to posiada daleko idące konsekwencje. Na pewno dotyczy ono nieświadomego, próżnego, lekceważącego, niegodziwego użycia Jego imienia lub kompletnie bluźnierczego lub grzesznego przekleństwa. Wymaga, aby w trakcie mówienia, myślenia oraz działania, do Jego osoby odnoszono się z czcią oraz honorem. Stworzenie nie może igrać ze świętym Stwórcą. Przykazanie to zabrania również użycia imienia Boga dla własnych celów. Człowiek nie może manipulować Bogiem dla własnych celów. W zamierzchłych czasach „magia imienia” była częsta praktyką, gdy człowiek chciał powołać się na imię swojego boga w celu zatwierdzenia swego działania lub namówić jakieś siły boskie w celu realizacji swojego zamiaru. Jednakże, nowoczesne „zaklinanie” może przyjmować inne formy, egoistyczne wykorzystywanie religii jest dzisiaj częstsze niż kiedykolwiek. Zbyt często świat wspomina o Bogu, aby usankcjonować oraz promować pewne działania lub programy. Nawet Chrześcijanie, co jest smutną prawdą, niekiedy próbują używać Boga dla własnych celów. Często boży nośnik, jakim jest modlitwa, staje się nośnikiem dla usankcjonowania własnych interesów, w których to Bóg wciągany jest do pewnych planów. Jest to pogwałcenie tego przykazania, które domaga się uszanowania, bojaźni oraz podporządkowania Świętemu Imieniu. Przykazanie to dotyczy jakiegokolwiek użycia imienia Bożego dla próżnych lub bezwartościowych celów.

……Przykazanie Czwarte (Księga Wyjścia 20:8-11). Przykazanie czwarte wymaga, aby zachowywać Sabat. Czasownik „pamiętaj” oznacza nie tylko powołanie się na pamięć tego dnia, lecz, co jest ważniejsze, dobrowolne jego uznanie. Co za tym idzie, stwierdzenie zawarte w Księdze Wyjścia jest zasadniczo takie samo jak to, zawarte w Księdze Powtórzonego Prawa, które nakazuje „zachowanie” lub „przestrzeganie” dnia Sabatu. Pomimo że zasada Sabatu istniała od początku stworzenia, jest to pierwszy nakaz, aby zachowywać ten dzień jako święty, odmienny. Prawdopodobnie największym niezrozumieniem, dotyczącym tego słowa, jest zrozumienie znaczenia słowa Sabat. Pomimo popularnego na świecie skojarzeniem z dniem siódmym, słowo to nie pochodzi ze skojarzenia z siódmym dniem. Jego słowotwórstwo odnajdujemy w słowie „ustawać”. Znaczenie słowa jest proste, Sabat jest dniem, który się zatrzymuje lub dniem, który określa lub ustanawia ograniczenie. Jest to dzień ustawania, niezależnie od dnia tygodnia, który został na to przeznaczony.

……Dzień ten należało zachować jako święty. Podstawowa koncepcja tego czasownika oznacza oddzielenie lub odstąpienie. Sabat jest dniem, który oddzielony został od pozostałych. Wersety 9-11 opisują sposób oraz cel tego oddzielenia. Jeżeli będziemy rozważać fragmenty z Księgi Wyjścia oraz Księgi Powtórzonego Prawa razem, odnajdziemy w nich dwa spokrewnione powody, dla których wymagany jest Sabat. Przykazanie pozytywnie stwierdza, że pracę należy wykonywać przez sześć dni. Zgodnie z Księgą Wyjścia, że Sabat należy uczynić dniem wolnym od jakiejkolwiek pracy, ze względu na przykład, jaki dał nam Bóg w czasie stworzenia; On odpoczął. Według Księgi Powtórzonego Prawa, Sabat ma być przestrzegany, ponieważ Bóg uwolnił Swój lud z niewoli. Sabat jest dniem odpoczynku i upamiętnienia. Uwolnienie od prozy życia codziennego daje czas na właściwą refleksję oraz uwielbienie Pana, zastanowienia się nad tym, kim On jest oraz co On uczynił. Potrzeba na to czasu oraz właściwego nastawienia umysłu ku uwielbieniu, Sabat zapewnia obie te rzeczy.

……Pomimo że dzień cotygodniowego Sabatu został zmieniony, nadal istnieje Sabat dla Chrześcijan. Tak, jak to było za czasów Starego Testamentu, kiedy to Sabat spoglądał na wyjście Izraela z Egiptu, dzień uwolnienia, w taki sam sposób Sabat dla Chrześcijan spogląda na dzień tego wspaniałego wydarzenia, zmartwychwstania Chrystusa, które gwarantuje uwolnienie. Chrześcijanin również musi przerwać pracę oraz zatrzymać codzienność, aby móc efektywnie wielbić Pana. Poprzez odstąpienie od zajęć, których wykonywanie jest właściwe i konieczne podczas innych dni, oraz radosne poświęcenie czasu na publiczne oraz prywatne uwielbienie, szczerze czyniąc uczynki płynące ze szczerego serca, gdzie łaska jest konieczna, Chrześcijanin radować się będzie swoim Bogiem odnajdując właściwe zaangażowanie w gorliwej służbie swojemu Bogu. Wystarczy powiedzieć, że Bóg zasługuje na stałe uwielbienie oraz cześć. Pomimo, że w opaczności swojej dał nam inne zadania do wykonania, które wymagają naszego czasu i uwagi. W Swoim prawie przewidział czas, który musimy mu w całości poświęcić, skupić na Nim całą naszą uwagę. Bez takiego dnia, tego rodzaju uwielbienie nie jest możliwe. Niestety, jest dzisiaj wielu Chrześcijan, którzy poprzez niewłaściwą interpretację zmienili znaczenie tego dnia. Jest to tragiczne i niebezpieczne. Nie jest moim celem w tym artykule, aby bronić lub wykładać kontrowersje na temat Sabatu; prawdopodobnie w przyszłości to uczynię.

……Etyczne zachowanie rozpoczyna się od właściwej relacji wobec Boga. Człowiek nie może mieć właściwego stosunku do swojego bliźniego, lub czynić dobro, jeżeli najpierw nie będzie miał właściwej postawy wobec Boga. Pierwsze z czterech przykazań ustalają wytyczne dla właściwego zachowania przed obliczem świętego Boga. Są to pierwsze absolutne zasady, dotyczące etycznego życia.

Obowiązki człowieka wobec człowieka

……Podczas gdy istotą pierwszych czterech przykazań jest miłość do Boga, całym sercem i z całej siły, istotą pozostałych sześciu przykazań jest miłość bliźniego jak siebie samego, poprzez czynienie innym tego, co chcielibyśmy, aby czynione było nam (Mateusz 22:39; 7:12).

……Przykazanie Piąte (Księga Wyjścia 20:12). Przykazanie piąte jest ogniwem łączącym obie części dekalogu. Słowo to, wymagając poszanowania rodziców, określa rodzinę jako podstawową jednostkę społeczeństwa oraz określa zasadę, w myśl, której konieczne jest podporządkowanie wszelkim, ustalonym przez Boga, autorytetom. Posłuszeństwo autorytetowi reprezentantów Boga na ziemi równoznaczne jest posłuszeństwu samemu Bogu. Słowo „czcij” wyraża postawę oraz zachowanie, należne w stosunku do rodziców. Użycie tego słowa w Starym Testamencie oznacza, że wymagana jest tutaj zarówno postawa wewnętrzna jak i jej zewnętrzny wyraz (patrz Psalm 50:15; Księga Liczb 22:17). Godność oddawana rodzicom jest wewnętrzną czcią oraz wdzięcznością, która ujawnia się w posłuszeństwie oraz innych zewnętrznych działaniach. Ponieważ cześć jest zarówno wewnętrzną jak i zewnętrzną postawą, nie zawsze w ludzki, prosty sposób da się określić czy jest ona szczera i prawdziwa. Jedynie Bóg zna serce, w którym tkwi motyw każdego działania. Ważnym aspektem tego przykazania jest obietnica długiego życia dla tych, którzy są posłuszni. Porównanie tej obietnicy z karą, o której mowa jest w Księdze Wyjścia 20:5, ustala ważną zasadę: religia jest sprawą rodzinną. Następujące po sobie pokolenia są odwiedzane (dosłownie „badane”) przez Boga, aby upewnić się czy nie podążają za bałwochwalczym przykładem ich rodziców. Księga Powtórzonego Prawa 4:40 rozszerza obietnicę życia oraz dobrobytu na tych, którzy są posłuszni, dotyczy to również ich dzieci. Co za tym idzie, skorzystają ci, którzy otrzymali obietnicę, dołączoną do przykazania piątego, trzymając się zasad oraz przykładu swoich rodziców.

……Zakres tego przykazania wykracza poza jednostkę rodziny, na zachowanie, które jest obowiązkiem człowieka również w innych relacjach z podwładnymi, zwierzchnikami oraz równymi sobie. Pozostała część Pisma opisuje ten szeroki zakres zastosowania. Paweł mówi, że mamy poddawać się sobie nawzajem w bojaźni Bożej (Efezjan 5:21). Piotr mówi, że mamy – „Wszystkich szanujcie, braci miłujcie, Boga się bójcie, czcijcie króla!” (PBT). Ponownie Paweł mówi – „W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi. W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie” (PBT Rzymian 12:10). Należy badać Pisma, aby określić zasady, którymi mamy posługiwać się w naszych relacjach.

……Przykazanie Szóste (Księga Wyjścia 20:13). Szóste przykazanie ogranicza prawo do odebrania komuś życia. Prawidłowe znaczenie tego przykazania zależy od znaczenia słowa „zabić”. Istnieją cztery słowa, posiadające to znaczenie, którymi posługuje się Stary Testament. Dwa najczęściej stosowane znaczenia są wzajemnie zamienne, używane są w podobnych tekstach. Stosowane są 1) w przypadku uśmiercania wroga (zarówno w kontekście osobistym jak i politycznym), 2) odnośnie zabijania na wojnie, 3) podczas wykonywania egzekucji zbrodniarzy, zasługujących a najwyższy wymiar kary. Słowo użyte w dekalogu występuje jedynie w kontekście osobistym. Nigdy nie odnosi się ono do uśmiercania na wojnie oraz, z jednym możliwym wyjątkiem, nigdy nie oznacza najwyższego wymiaru kary (Księga Liczb 35:30, w którym występuje zasada „oko za oko, ząb za ząb”). Tak więc, stosowanie tego zakazu jako argumentu przeciw najwyższemu wymiarowi kary oraz służbie wojskowej jest niewłaściwe, sprzeczne z jego znaczeniem. Znaczące jest to, że niezależnie od wyrażenia czy zrozumienia, zawsze chodzi tutaj o życie ludzkie. Główną różnicą, pomiędzy użytym tutaj czasownikiem a pozostałymi wspomnianymi czasownikami, jest to, że odnosi się on do bezprawnego odbierania życia, niezależnie czy jest to działanie intencyjne czy nie intencyjne. Pomimo że oba rodzaje morderstwa są zabronione, znaczący jest fakt, że Stary Testament zapewnia miasta schronienia dla tych, którzy są winni nie intencjonalnego morderstwa (Księga Wyjścia 21:14). Jako kontrast, nawet trzymanie się rogów ołtarza nie mogło ochronić winnego intencjonalnego morderstwa (1 Królewska 2:28, 34). Odnosi się to do stwierdzenia, jakie wyraził Chrystus w ew. Mateusza 5:21, które naciska na złą postawę, złą wolę raczej, niż dokonany czyn. Grzeszny gniew, nienawiść, domagają się odpłaty, im właśnie usiłuje zapobiec to przykazanie. Pozytywna strona tego przykazania zawierać się będzie w myślach oraz wyrażeniu współczucia i życzliwości, gotowości do pojednania oraz chęci przebaczenia. Rzecz jasna, pełne podporządkowanie się temu przykazaniu zawiera w sobie każdy aspekt dobrego zachowania w stosunku do bliźniego swego.

……Przykazanie Siódme (Księga Wyjścia 20:14). Przykazanie siódme ogranicza wszelką nieczystość seksualną. Mówiąc ściśle, popełnianie cudzołóstwa odnosi się do pogwałcenia zobowiązań wynikających z zawarcia małżeństwa. Powaga tego grzechu wyrażona jest surowością kary – śmierć (Księga Wyjścia 22:15). Pomimo że użyte tutaj słowo posiada swoje ścisłe znaczenia, odnosi się ono do wszystkich grzechów natury seksualnej. Prawdopodobnie Bóg wyróżnił cudzołóstwo jako wyraz najgorszego rodzaju nieczystości seksualnej, ponieważ angażuje ono niewierność w relacjach jak i zdradę. Pomimo faktu, że ogólnie akty niewierności pozamałżeńskiej nie były karane śmiercią przez teokrację Starego Testamentu, Pismo jednak ukazuje je jako poważne przewinienia. Chrystus ponownie ukazuje nam pełne znaczenie prawa mówiąc, że nawet myśl, bez faktycznego popełnienia tego przestępstwa, już jest pogwałceniem przykazania (Mateusza 5:28). Paweł określa powstrzymywanie się od pozamałżeńskich stosunków seksualnych jako integralna część Bożej woli dla uświęcania Chrześcijan (1 Tesaloniczan 4:3). Posłuszeństwo temu przykazaniu oznacza czystość ciała, umysłu, uczuć, komunikacji oraz zachowania. Wymaga uwagi odnośnie ubierania się oraz dbałości o siebie, aby zapobiec wszystkiemu, cokolwiek mogłoby powodować pokuszenie skierowane ku moralnej nieczystości. Życie w nowoczesnym świecie, pełnym perwersji, który wyniósł niemoralność oraz rozwiązłość do poziomu normy zachowania oznacza, że Chrześcijanie, którzy podporządkowani są absolutnym standardom Bożym prawa i przyzwoitości, muszą stale mieć się na baczności, aby chronić swoje zmysły i ciało.

……Przykazanie Ósme (Księga Wyjścia 20:15). Przykazanie ósme ogranicza kradzież, chroniąc w ten sposób prawa innych. Jak w przypadku wszystkich przykazań, ograniczenie to wykracza poza sprawy oczywiste. Odnosi się nie tylko do przywłaszczania sobie rzeczy, które należą do innych, lecz również ograniczają nieuczciwą działalność zarobkową, łamanie umów, pogwałcenia zaufania pomiędzy partnerami lub jakiegokolwiek nieuczciwego dochodu, czy to finansowego czy materialnego, chwilowego lub reputacji osobistej.

……Przykazanie Dziewiąte (Księga Wyjścia 20:16). Przykazanie dziewiąte ogranicza wszystko, co przeciwne jest prawdzie. Promuje prawdę pomiędzy ludźmi szczególnie, gdy odnosi się ona do świadectwa. Sedno odnosi się do prawa, zastosowanie jednak, dotyczy całego życia. Słowo przetłumaczone jako „fałszywy” [kłamliwy] zawiera ogólne pojęcie nieuczciwości, oszustwa. Gdy Mojżesz, w Księdze Powtórzonego Prawa 5, wyłożył przykazania, zmienił znaczenie tego słowa na coś pustego bądź bezpodstawnego. Czyniąc w ten sposób, rozszerzył znaczenie przykazania, zawierając w nim nie tylko fałszywe świadectwo, lecz również wszystko, co nie służy propagowaniu prawdy. Kłamstwo wydaje się być pierwszym sposobem na zapobieganie kłopotom, od domu aż po szkołę i miejsce pracy, od mediów po posiedzenia rządów. Zaufanie utorowało drogę uzasadnionemu podejrzeniu. Przekazane nam przez Izajasza ostrzeżenie, pochodzące z jego czasów, aż za bardzo pasuje do współczesnej cywilizacji:

Bo się rozmnożyły przestępstwa nasze przed tobą, a grzechy nasze świadczą przeciwko nam, ponieważ nieprawości nasze są przy nas, i złości nasze uznajemy; Żeśmy wystąpili, i kłamali przeciw Panu, i odwróciliśmy się, abyśmy nie szli za Bogiem naszym; żeśmy mówili o potwarzy i o odstąpieniu, żeśmy zmyślali i wywierali z serca swego słowa kłamliwe. Tak, że się sąd opak obrócił, a sprawiedliwość z daleka stoi; bo na ulicy prawda szwankowała, a prawość przejścia nie ma. Owszem, prawda zginęła, a ten, co odstępuje od złego, na łup podany bywa. To widzi Pan, i nie podoba się to w oczach jego, że niemasz sądu. (PBG Izajasza 59:12-15)

……Bóg nienawidzi kłamstwa, gdziekolwiek się ono zdarza. Chrześcijanie muszą nauczyć się prawdy w praktyce, niezależnie od kosztów.

……Przykazanie Dziesiąte (Księga Wyjścia 20:17). Przykazanie dziesiąte wymaga, aby każdy człowiek był zadowolony z warunków oraz zabrania zazdrości, skierowanej na stan posiadania swojego bliźniego lub jego losu. Interesującym jest to, że przykazanie to wraz z pierwszym tworzą rodzaj nawiasu tematycznego. Podczas gdy przykazania od drugiego po dziewiąte przykazują zasady zewnętrznego zachowania, te dwa opisują postawę wewnętrzną, pierwsze i ostatnie koncentrują się bezpośrednio na nastawieniu serca. Słowo „pożądać” wyraża ogólne założenie pragnienia, nie zakładając czegoś z natury złego. Pragnienie takie staje się grzeszne, gdy powodowane jest, oraz podsycane niezadowoleniem z tego, co Bóg przeznaczył dla naszej osobistej sytuacji życiowej, podczas gdy z zawiścią oraz niewłaściwym uczuciem patrzymy na to, co Bóg dał innym, pragnąc tego dla nas. Posłuszeństwo oznacza również całkowite zadowolenie ze swojej pozycji życiowej, która uzależniona jest od opatrzności Bożej oraz od pewności, którą demonstruje nam Bóg oraz Jego dobroć oraz obecność, niezależnie od sytuacji, w jakiej się znajdujemy (Filipian 4:11; Hebrajczyków 13:5).

……Bóg się nie zmienia, nie zmieniają się również Jego naturalne standardy. Zasada uwielbienia oraz moralnego życia objawione w dekalogu będą na zawsze tym, czego wymagać będzie i oczekiwać Bóg od swoich ludzi. Posłuszeństwo jest właściwą reakcją na Bożą miłość oraz właściwym dowodem naszej. Chrystus powiedział – „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (PBT Jana 14:15). Przypowieści Salomona, księga poświęcona Bożej mądrości, mówi – „szczęśliwy, kto Prawa przestrzega” (PBT 29:18). Jest to znaczące, ponieważ księga Przypowieści, prawdopodobnie bardziej niż którakolwiek inna księga Pisma, definiuje oraz kieruje mądrego człowieka drogami moralnego oraz etycznego życia w każdym jego aspekcie codzienności. Niezależnie czy świat zgadza się na to czy też nie, Boże prawo moralne jest jedyną zasadą, pozwalającą na naprawdę etyczne życie.

Jeśli pragniesz otrzymać bezpłatnie literaturę chrześcijańską albo masz pytania dotyczące treści Biblii, zachęcamy i zapraszamy abyś napisał do nas na adres:
RLCh - Rozpowszechnianie Literatury Chrześcijańskiej, ul. Fabryczna 18, 98-400 Wieruszów, woj. łódzkie
albo:
RLCh - Rozpowszechnianie Literatury Chrześcijańskiej, ul. Ostrowska 1, 63-520 Grabów nad Prosną, woj. wielkopolskie

–

http://chrzescijanin.googlepages.com/

http://chrzescijanie.info/

http://Chrystus.Jezus.pl/

http://nt.own.pl/



styczeń 13, 2008 Opublikował/a rlch | Biblia, Bóg, Chrystus, Jahweh, Jehowa, Jezus, Jezus Chrystus, Król Królów, Nowy Testament Pana Naszego Jezusa Chrystusa, Pan Panów, Pismo Święte, bezpłatny Nowy Testament, prawda, tylko w Panu Jezusie jest zbawienie, zbawienie, łaska, życie wieczne, żywot wieczny | Bóg, bezpłatny Nowy Testament, Biblia, Chrystus, Jahweh, Jehowa, Jezus, Jezus Chrystus, Król Królów, Nowy Testament Pana Naszego Jezusa Chrystusa, Pan Panów, Pismo Święte, prawda, tylko w Panu Jezusie jest zbawienie, zbawienie, łaska, życie wieczne, żywot wieczny | Brak komentarzy | Edytuj
Rozważanie Słowa Bożego: Ewangelia Jana
Ew. Jana 1,1-18

Ewangelię Jana można by streścić słowami: Jednorodzony Syn, który jest na łonie Ojca, objawił Go” (wiersz 18, patrz również 1 Jana 4,9).

Już pierwszy wiersz tej Ewangelii, którego każde z określeń winno być starannie rozważone, przedstawia Syna jako wieczną Osobę, Słowo, które było u Boga, a jednocześnie było Bogiem. Tak dalece, jak tylko jesteśmy w stanie sięgnąć naszym umysłem, Ono jest (Psalm 90,2). Jednak to twórcze Słowo, jedyne źródło życia i światła, nie zwróciło się do nas z wysokości niebios. O nie, Ono przyszło na świat (wiersz 9), poddając się ograniczeniom czasu i przestrzeni. Pozostaje to niezgłębioną tajemnicą.
Słowo stało się ciałem (wiersz 14, 1 Tym. 3,16). Nie przyszło Ono na ziemię niczym pospieszny posłaniec, który niezwłocznie powraca do Tego, który je posłał. Ono zamieszkało (przywdziało namiot) pośród nas, nie przestając przy tym ani na chwilę “być na łonie Ojca” (wiersz 18).

Wszystko to, czym jest Bóg w swej naturze: miłością i światłem (łaskawością dla serca i prawdą dla sumienia grzesznika) przybliżyło się ku nam i zajaśniało w tej godnej uwielbienia Osobie. Lecz moralne ciemności człowieka nie przemogły prawdziwego światła (wiersz 5). Świat nie poznał swego Stwórcy. Swoi nie przyjęli swojego Mesjasza (wiersz 11).

A ty, czytelniku? Czy ty Go przyjąłeś? Jeśli tak, to jesteś dzieckiem Bożym (wiersz 12, Gal. 3,26).

[chrześcijanin]

zapraszam do dyskusji - na temat tekstu (z czym wierzacy Biblii moga sie zgodzic a w czym nie i dlaczego)

[Lash]

CZy możesz to wysłac w pdf. albo link do strony z tym artykulem?

[chrześcijanin]

CZy możesz to wysłac w pdf. albo link do strony z tym artykulem?

Nie mam pdf.

gosc śro 02 mar 2005 12:53:21 CET Odsłon 531
Listy od czytelnikówUprzejmie informuję, że ukazała się, na razie w wydaniu elektronicznym, książka Zbawienie - Napełnieni w Nim (tytuł oryginału Complete in Him) której autorem jest Michael P.V.Barrett (Vice President for Academic Affairs, Whitefield Collage of the Bible, Theological Seminary of the Free Presbyterian Church of North America Greenville , S.C.) Książka ta, jedna z nielicznych przetłumaczonych na język polski, dotyczy fundamentalnych podstawa Chrześcijaństwa, zagadnienia Zbawienia.

Autor analizuje fundamentalne prawdy, dotyczące ofiary grzechu, ofiary Chrystusa, przebaczenia, jedności z Panem oraz praktyki ewangelii dnia codziennego. Książka, ponieważ w większości jest analizą prawd zawartych w Biblii, może być wykorzystana jako traktat ewangelizacyjny, zarówno dla osób zainteresowanych ewangelią Chrystusa, jak i dla wierzących, dając wiele odpowiedzi na nurtujące pytania odnośnie życia i jedności z Chrystusem. Książka dostępna jest pod adresem www.main.home.pl/zbawienie

Zamieszczona została wersja robocza tłumaczenia (trwają prace nad jej korektą oraz przygotowaniem do druku).

Niestety z jakiegos powodu zdechlo.
Online sa jedynie kopie:
http://chrzescijanin.wordpress.com/2008 ... losan-210/

[ami]

Dla mnie Kol.2,10 bardzo dużo znaczy,bo potwierdza 1 Kor.12,13,że"Nim(Chrystusem jako Duchem Chrystusowym)zostaliśmy napełnieni i dlatego jest On Światłością nas wszystkich(Jan.1,9).