Całkowita deprawacja

[Małgorzata]

Zdaję sobie z tego sprawę, ale dyskutujemy nie o całościowy nauczaniu, tylko o pewnych jego aspektach.

[Nick]

Odniosłem to do pierwszego punktu kalwinizmu bo o tym mowa w tym temacie
http://www.gotquestions.org/Polski/piec ... nizmu.html

[Pan Piernik]

Ale to jest temat o skutkach grzechu Adama czy nie?
W jakim stanie się obecnie znajdujemy?
Bo do końca się nie mogę rozeznać

[Małgorzata]

Chodzi o to, aby sprecyzować, co to znaczy "całkowita deprawacja". Jak dotąd uzyskałam odpowiedź, ze termin ten jest umowny i ze człowiek niewierzący jest owszem zdolny do dobrych uczynków, ale one nie mają znaczenia u Boga.

[Grażyna]

Całkowita deprawacja to może być w piekle. Jak już człowiek znajdzie się po Sądzie w owym miejscu z diabłem i jego pachołkami.
Dopóki zyje, jest szansa, że się nawróci. Bóg przebacza ludziom w różnym wieku; niektórzy nawracali się na łożu śmierci lub na krótko przed zgonem.
Nie jest ze mnie casus didacticus et demonstrativus, ale wiem, że kiedy byłam w szponach zła, owładnięta złem, w pewnych momentach zaczęłam tęstnić za dobrem - to były chwile. Pamiętam, gdy spadłam ze skutera, krzyknęłam "O Jezu" -ja, wówczas satanistka, przesiąknięta złem. I to nie było takie gadanie. Nie używałam takiego zwrotu. Wówczas bardzo się przestraszyłam, a złego wołać do głowy mi nie przyszło.
Parę miesięcy przed nawróceniem, był dzień, gdy zazdrościłam chrześcijanom - miałam kontakt z paroma osobami i zadrościłam im spokoju i normalności. Tak to odbierałam. Ale jak tylko zaczęła pojawiać się myśl, aby zerwać ze złem, ten stary tetryk z piekła kładł mi do łba, że u Boga mam przechlapane i On już mnie nie przyjmie.
Gdy się łamie wiele zasad, czyni się zło, jest coś w człowieku, co każe mu z tym zerwać. Ja to tłumaczę tak: Bóg nas stworzył i do Niego dążymy, tęsknimy. Mamy sumienie. A jak jeszcze Bóg okaże łaskę i pochyli się nad grzesznikiem, to tęsknota za dobrem rośnie. Dlatego nigdy nie przekreślam człowieka. Dopóki żyje, może się nawrócić.

[Pan Piernik]

Myślę, że nie ma tu nikogo, kto wątpiłby w to, że skutki grzechu pierwszych ludzi dosięgnęły każdej ludzkiej istoty i każdego aspektu natury, dlatego o tym pisać nie będę, bo to jest po prostu oczywiste.
A jak my doświadczamy skutków grzechu pierwszych ludzi? Jakie są skutki tego grzechu w relacjach człowiek - Bóg?
Kiedy mówimy o skutkach grzechu mówimy o faktach, a nie domniemaniach, czy przypuszczeniach, dlatego nie ma w tym nic umownego, jest rzeczywistość w której:
- człowiek nie może przebywać w Bożej obecności,
- nie może pełnić woli Bożej w żadnej - choćby najmniejszej - części,
- jesteśmy zawsze niesprawiedliwi (co jest skutkiem rozbieżności pomiędzy wolą Boga a naszym życiem),
- staliśmy się całkowicie ślepi i głusi na Boże słowo i Bożą obecność (np. w naturze i stworzeniu).
To wszystko sprawia, że nie widzimy, nie słyszymy i nie pragniemy Boga, jesteśmy niezdolni do tego, by rozpoznać Jego obecność i zwrócić się ku Niemu.

Skutki grzechu pierwszych ludzi dotknęły także nasze relacje z drugim człowiekiem - jedność pierwszych ludzi została zamieniona w konflikt, bo Człowiek odwrócony od Boga jest także odwrócony od bliźniego (Adam zrzuca winę na Ewę, Kain zabija Abla).

Dalej - jesteśmy skonfliktowani sami z sobą, utraciwszy jedność z naszym Stwórcą utraciliśmy poczucie przynależności do Niego, a staliśmy się areną dla pragnień, pożądliwości, strachu itd.

Śmierć, przemijanie - to kolejne skutki grzechu. Jak można żyć - wiedząc, że umrzemy? Jesteśmy ograniczeni czasem i przemijaniem - nikt nie ujdzie śmierci.

Jak widać zakres skutków grzechu pierwszych ludzi jest ogromny, nie ma żadnej sfery, która nie byłaby dotknięta skutkami grzechu, począwszy od relacji z Bogiem, drugim człowiekiem, sobą samym i naturą. Po grzechu pierwszych ludzi - nie ma już nic dobrego. Nie ma sfery, która nie uległaby zepsuciu.
Dlatego każda wymaga naprawy, odnowienia w Chrystusie.