hiob pisze:bardzo bliski kontakt z "protestantyzmem". Uzywam tego słowa z braku innego, bo większość braci nie lubi się tak nazywać i nie uważa się za protestantów. Mówię tu o "Evangelical Christians", najszybciej rosnącej grupie chrześcijan w USA
to ciekawe - bo choc wiem, ze zalicza sie mnie do protestantow - to sam nie za bardzo lubie ten termin, nawet moze "katolik" - jako ze wierze w jeden swiety powszechny apostolski kosciol - bardziej do mnie pasowac.
Choc oczywiscie tak zdefiniowany protestantyzm jak na forum mnie obejmuje.
co do powszechnosci - nie akceptuje hierarchii
polecam:
http://biblecentre.org/language/polish/ ... ndence.htmGdy Bóg ukończył Swoje dzieło stworzenia było ono „bardzo dobre” (I Moj. 1: 31), ale wkrótce potem Szatan połączył się z tymże dziełem poprzez zwiedzenie człowieka do grzechu (przynosząc tym samym przekleństwo). Kiedy Bóg obiecał, że głowa węża będzie zdeptana przez potomstwo kobiety (I Moj. 3: 15), Szatan skoncentrował swoje działanie przeciwko temu potomstwu. Od kiedy Duch Święty złączył wszystkich wierzących w jedno ciało (Dz. Ap. 2 i 1 Kor. 12: 13) Szatan próbował zniszczyć obraz tego ciała przez wprowadzenie podziałów oraz konfliktów. Pan Jezus oddał Swoje życie „aby zebrać w jedno rozproszone dzieci Boże” (Ew. Jan. 11: 52). Jego przeciwnik zrobi wszystko aby tylko zniszczyć jakikolwiek widzialny aspekt Jego działa, czyli jedność Jego ludu.
Dwie najbardziej popularne z pośród wybieranych dróg odstępstwa od jedności pomiędzy Chrześcijanami to centralizm z jednej strony i niezależność z drugiej. Następująca tablica podsumowuje działanie tychże zasad w różnych sytuacjach (przyjmowanie do społeczności, dyscyplina, założenie nowego zgromadzenia itp.)
Niezależność
Jedno ciało
Centralizm
1. Struktura
Niezależne jednostki
Ciało
Hierarchia
2. Zasady
Autonomia „lokalnego zgromadzenia”
Zjednoczone działanie
Muszą stosować się do decyzji zarządu głównego
3. „Związywanie”
Ważne tylko w jednym zgromadzeniu
Ważne we wszystkich zgromadzeniach
Reatyfikacja przez zarząd
4. Przypadek:
ustosunkowanie się do poznanego zła
Działa autonomia: inne zgromadzenia nie maja wpływu
Inne zgromadzenia ustosunkowuja się. W przypadku uporczywości i braku zamian muszą się wkońcu odłączyć
Decyzja zarządu
5. Konsekwencje 4.
„Surowo trzymające się zasad” zgromadzenia nie mają mnożliwości oddzielenia się od zła! Możesz łamać chleb w jednym zgromadzeniu z osobą która jest wykluczona z innego zgromadzenia
Możliwe jest odłączenia od zła
...zależnie od decyzji zarządu
6. Przypadek:
omyłkowe działanie przez jedno zgromadzenie
Nie ma pomocy
Inne zgromadzenia (pełne modlitwy) działają w kierunku odnowienia
Decyzja zarządu musi być zaakceptowana
7. Przypadek
założenie nowego zgromadzenia
Nowa niezależna jednostka. I co z tego?
Poszukiwanie społeczności z innymi zgromadzeniami które już zgromadzają się na tych samych zasadach
Wymagane rozpoznanie przez zarząd główny
Co mówi Pismo?
Pismo rzuca światło na te różne zasady w bardzo jednoznaczny sposób.
Doktryna Pawła o jednym ciele (1 Koryntian 12: 12, 13), o Głowie, którą jest Chrystus (Efezjan 1: 22, 23; Kolosan 1: 18) rozwiewa podstawy centralizmu (założone na idei ludzkiej głowy lub zarządów) a także pomysł wielu niezależnych lokalnych ciał (to uczyniłoby Chrystusa Głową wielu kościołów...) Ciało złożone jest z całego Kościoła (wszystkich wierzących na ziemi. Efez. 1: 22, Kol. 1: 18) a nie z grupki zebranej razem w jednym miejsu. Ten drugi pomysł ma swoje korzenie w błędnym rozumieniu 1 Kor. 12: 27. Jeżeli jesteś Anglikiem, nosisz charakter Anglika, ale nie znaczy to, że cały naród to ty! Grupa wierzących wyraża chcarakter ciała Chrystusa ale nie tworzy całego ciała.
Słowa Pana w Ew. Mateusza 18: 18 całkowicie obalają ideę, że nauka która wykonywana jest przesz niektóre zgromadzenia powinna obowiązywać tylko te szczególne społecznośći: „Zaprawdę powiadam wam: Cokolwiek byście związali na ziemi, będzie związane i w niebie; i cokolwiek byście rozwiązali na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie.” „Gdzie są dwaj lub trzej zgromadzeni w imię”(w. 20) Pana, tam On obdarza ich Swoim autorytetem. Jeżeli postępujemy przeciwko ich decyzji musi to oznaczać, że w ogóle nie rozpoznajemy tej grupy jako zebranej do imienia Pańskiego. Wierzący zebrani do imienia Pańskiego nie są nieomylni, jednak Pan dał im swój autorytet (jeżli zgromadzenie postępuje źle, wtedy jeśli jest zebrane prawdziwie do imienia Pańskiego, On pokaże gdzie został popełnony błąd, który ma być naprawiony.).
Historia potwierdza interesująco praktykowanie jedności nawet przedtym jak jej nauka była dana. Dzieje Apostolskie 8: 14-25 pokazują, że Jeruzalem nie było obojętne w stosunku do tego co działo się w Samarii. Jakże piękna ścieżka jedności ukazana jest nam w tym urywku.
Podobny przykład ukazuje się nam w Antiochii (Dz. Ap. 11: 19-26). Co więcej, piętnasty rozdział Dziejów Apostolskich pokazuje jak wierzący z różnych regionów dokładali wszelkich starań aby zająć wspólna pozycję w sprawach wiary (w tym wypadku: „zbawienie uzależnione od obrzezki”). Jeżeli lokalne zgromadzenia były by autonomiczne, nie było by powodu aby podjąć wspólną decyzję w tej sprawie.
Przykłady te ukazują najwcześniejsze w dążeniu starania aby „zachować jedność Ducha w spójni pokoju” (Efez. 4: 3)
Nasuwa się ostateczne pytanie: jeżeli Słowo Boże wyznacza ścieżkę jedności w tak jasny sposób, dlaczego pojawia się ta nieodłączna tendencja odejścia w kierunku niezależności lub centralizmu? Są dwa główne tego powody.
Pierwszy powód jest taki, iż utrzymywanie jedności Ducha wymaga uniżenia: może to być osiągnięte tylko „z wszelką pokorą i łagodnością, z cierpliwością, znosząc jedni drugich w miłości.” (Efez. 4: 2). Prostrze i bardziej atrakcyjne dla ciała jest podążanie za rządami jakiegoś ludzkiego centralnego zarządu (którego głos może być słyszany łatwiej niż głos Pana, co znaczy bez czekania na odzew Pana), lub ogłoszenie swojej autonomii (własne „rządy” lub „prawo”).
Drugi powód jest połączony ze słowami w 1 Kor 12: 12 „tak i Chrystus”: jedno ciało zjednoczone z Głową w niebie jest nazwane „Chrystusem”. Jeżeli zbieramy sie w jenodści, jest to obraz tejże prawdy. Szatan chce zastąpić jakikolwiek obraz jedności przez wałszywe przedstawienie „Chrystusa”. Brak jedności pomiędzy zgromadzeniami powoduje obrzydliwie spaczone przedstawienie ciała Chrystusa. Byłby to raczej obraz ciała w którym jego członki nie są odpowiednio koordynowane przez głowe.
Z drugiej jednak strony, gdy członkowie ciała Chrystusa działają zjednoczeni, widoczne jest, iż „wszystkie członki ciała, chociaż jest ich wiele, tworzą jedno ciało.” (1 Kor. 12: 12)
Celem tej notatki nie jest krytyka czy oskarżanie wierzących różnego w stosunku do zgromadzeń zrozumienia. Jednak wszyscy Chrześcijanie są odpowiedzialni za decyzję obrania zasady za którą chcą podążać. Celem jej jest więc spojżenie na istniejące zasady (niezależności, jedności, centralizmu) oraz sprawdzenie „co mówi Pismo” (Rzym. 4: 3 oraz Gal. 4: 30).
